تن چون شد از زخم جوهردار، از صائب تبریزی غزل 1058
1. تن چون شد از زخم جوهردار، حصن آهن است
دل مشبک چون شد از پیکان، دعای جوشن است
مرهم تیغ تغافل خون خود از صائب تبریزی غزل 1059
1. مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است
بخیه این زخم، دندان بر جگر افشردن است
در بیابانی که خارش تشنه از صائب تبریزی غزل 1060
1. در بیابانی که خارش تشنه خون خوردن است
پای در دامن کشیدن گل به دامن کردن است
وجد بال شاهباز جان ز هم از صائب تبریزی غزل 1061
1. وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است
پایکوبی زندگی را در ته پا کردن است
حق پرستی، قطره را در کار از صائب تبریزی غزل 1062
1. حق پرستی، قطره را در کار دریا کردن است
خودشناسی، بحر را در قطره پیدا کردن است
بی سؤال احسان به درویشان از صائب تبریزی غزل 1063
1. بی سؤال احسان به درویشان سخاوت کردن است
لب گشودن رخنه در ناموس همت کردن است
جان نثار یار کردن خاک از صائب تبریزی غزل 1064
1. جان نثار یار کردن خاک را زر کردن است
قطره ناچیز را دریای گوهر کردن است
عقل، اجزای وجود خویش از صائب تبریزی غزل 1065
1. عقل، اجزای وجود خویش باطل کردن است
عشق، این اوراق را شیرازه دل کردن است
خنده دزدیدن به دل گل در از صائب تبریزی غزل 1066
1. خنده دزدیدن به دل گل در گریبان کردن است
لب گشودن رخنه در دیوار بستان کردن است
نامرادی زندگی بر خویش از صائب تبریزی غزل 1067
1. نامرادی زندگی بر خویش آسان کردن است
ترک جمعیت دل خود را به سامان کردن است
تندخویی با خلایق، مهر از صائب تبریزی غزل 1068
1. تندخویی با خلایق، مهر را کین کردن است
آفرین را در دهان خلق نفرین کردن است
سر گران از دل گذشتن، صید از صائب تبریزی غزل 1069
1. سر گران از دل گذشتن، صید را خواباندن است
دانه صیاد اینجا آستین افشاندن است