چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست از صائب تبریزی غزل 939
1. چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست
تیغ شد کند و سماع طایر بسمل بجاست
شکر این آب و علف ضایع کنان یک دم بجاست از صائب تبریزی غزل 940
1. شکر این آب و علف ضایع کنان یک دم بجاست
شکر ارباب سخن باقی است تا عالم بجاست
تا به کی در پرده باشد نیک و بد، ساغر کجاست؟ از صائب تبریزی غزل 941
1. تا به کی در پرده باشد نیک و بد، ساغر کجاست؟
دل ز دعوی شد سیاه آیینه محشر کجاست؟
از دو عالم فارغم، آزاده ای چون من کجاست؟ از صائب تبریزی غزل 942
1. از دو عالم فارغم، آزاده ای چون من کجاست؟
زیر دست سایه ام، افتاده ای چون من کجاست؟
خشک شد کشت امیدم ابر احسانی کجاست؟ از صائب تبریزی غزل 943
1. خشک شد کشت امیدم ابر احسانی کجاست؟
آب را گر پا به گل رفته است بارانی کجاست؟
روزگارم تیره شد خورشید سیمایی کجاست؟ از صائب تبریزی غزل 944
1. روزگارم تیره شد خورشید سیمایی کجاست؟
رفت از دستم عنان مژگان گیرایی کجاست؟
از دل سخت بتان از ناله ای فریاد خاست از صائب تبریزی غزل 945
1. از دل سخت بتان از ناله ای فریاد خاست
خوش همایون طایری زین بیضه فولاد خاست
کی سری بردم به جیب خود که طوفان برنخاست از صائب تبریزی غزل 946
1. کی سری بردم به جیب خود که طوفان برنخاست
همچو شمع کشته دودم از گریبان برنخاست
رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست از صائب تبریزی غزل 947
1. رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست
مرد چبود، می توانم گفت گردی برنخاست
هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکینش سزاست از صائب تبریزی غزل 948
1. هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکینش سزاست
گل که با بلبل نسازد دست گلچینش سزاست
گر بسوزد ز آتش می شرم جانان مفت ماست از صائب تبریزی غزل 949
1. گر بسوزد ز آتش می شرم جانان مفت ماست
گر نباشد باغبان در باغ و بستان مفت ماست
از تهیدستی ز بی برگان خجالت کار ماست از صائب تبریزی غزل 950
1. از تهیدستی ز بی برگان خجالت کار ماست
سر به زیر انداختن چون بید مجنون بار ماست