آن که رنگ خط به رخسارش ز از صائب تبریزی غزل 928
1. آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ریخت
خار در پیراهن خورشید عالمتاب ریخت
کوته اندیشی که گل در خوابگاه از صائب تبریزی غزل 929
1. کوته اندیشی که گل در خوابگاه یار ریخت
یوسف گل پیرهن را در گریبان خار ریخت
باده تلخی که از بویش دل از صائب تبریزی غزل 930
1. باده تلخی که از بویش دل منصور ریخت
عشق آتشدست در مغز من پرشور ریخت
در علاج درد ما رنگ از رخ از صائب تبریزی غزل 931
1. در علاج درد ما رنگ از رخ تدبیر ریخت
دید تا ویرانی ما را، دل تعمیر ریخت
پیش ساقی هر که آب رو درین از صائب تبریزی غزل 932
1. پیش ساقی هر که آب رو درین میخانه ریخت
در دل پاک صدف چون ابر نیسان دانه ریخت
چشم مخموری که ما را زهر از صائب تبریزی غزل 933
1. چشم مخموری که ما را زهر در پیمانه ریخت
می تواند از نگاهی رنگ صد میخانه ریخت
روی از عالم بگردان گر لقا از صائب تبریزی غزل 934
1. روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت
بگسل از کونین اگر زلف دو تا می بایدت
گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر از صائب تبریزی غزل 935
1. گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست
چون عصای موسوی در خوردن غم اژدهاست
هر که پیوندد به اهل حق ز از صائب تبریزی غزل 936
1. هر که پیوندد به اهل حق ز مردان خداست
آهن پیوسته با آهن ربا، آهن رباست
دیده های پاک را با حسن، از صائب تبریزی غزل 937
1. دیده های پاک را با حسن، کشتی آشناست
شبنم روشن گهر در گلستان فرمانرواست
در غبار خط صفای آن پری طلعت از صائب تبریزی غزل 938
1. در غبار خط صفای آن پری طلعت بجاست
گر چه شد درد این شراب صاف، کیفیت بجاست