آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ریخت از صائب تبریزی غزل 928
1. آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ریخت
خار در پیراهن خورشید عالمتاب ریخت
کوته اندیشی که گل در خوابگاه یار ریخت از صائب تبریزی غزل 929
1. کوته اندیشی که گل در خوابگاه یار ریخت
یوسف گل پیرهن را در گریبان خار ریخت
باده تلخی که از بویش دل منصور ریخت از صائب تبریزی غزل 930
1. باده تلخی که از بویش دل منصور ریخت
عشق آتشدست در مغز من پرشور ریخت
در علاج درد ما رنگ از رخ تدبیر ریخت از صائب تبریزی غزل 931
1. در علاج درد ما رنگ از رخ تدبیر ریخت
دید تا ویرانی ما را، دل تعمیر ریخت
پیش ساقی هر که آب رو درین میخانه ریخت از صائب تبریزی غزل 932
1. پیش ساقی هر که آب رو درین میخانه ریخت
در دل پاک صدف چون ابر نیسان دانه ریخت
چشم مخموری که ما را زهر در پیمانه ریخت از صائب تبریزی غزل 933
1. چشم مخموری که ما را زهر در پیمانه ریخت
می تواند از نگاهی رنگ صد میخانه ریخت
روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت از صائب تبریزی غزل 934
1. روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت
بگسل از کونین اگر زلف دو تا می بایدت
گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست از صائب تبریزی غزل 935
1. گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست
چون عصای موسوی در خوردن غم اژدهاست
هر که پیوندد به اهل حق ز مردان خداست از صائب تبریزی غزل 936
1. هر که پیوندد به اهل حق ز مردان خداست
آهن پیوسته با آهن ربا، آهن رباست
دیده های پاک را با حسن، کشتی آشناست از صائب تبریزی غزل 937
1. دیده های پاک را با حسن، کشتی آشناست
شبنم روشن گهر در گلستان فرمانرواست
در غبار خط صفای آن پری طلعت بجاست از صائب تبریزی غزل 938
1. در غبار خط صفای آن پری طلعت بجاست
گر چه شد درد این شراب صاف، کیفیت بجاست