لرزید بس که دل به تن ناتوان از صائب تبریزی غزل 785
1. لرزید بس که دل به تن ناتوان ما
خالی ز مغز شد قلم استخوان ما
روشن چسان شود به تو سوز از صائب تبریزی غزل 786
1. روشن چسان شود به تو سوز نهان ما؟
چون شمع کشته است زبان در دهان ما
بر رو چو برگ گل ندویده است از صائب تبریزی غزل 787
1. بر رو چو برگ گل ندویده است خون ما
چون داغ لاله عشق مکیده است خون ما
از بس سترد گرد ملال از جبین از صائب تبریزی غزل 788
1. از بس سترد گرد ملال از جبین ما
در زیر خاک ماند چو دام آستین ما
رحمت گرفته روی ز گرد گناه از صائب تبریزی غزل 789
1. رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما
آیینه تیره روز ز روی سیاه ما
صبح جهان بود نفس غم زدای از صائب تبریزی غزل 790
1. صبح جهان بود نفس غم زدای ما
جان تازه می شود زدم جانفزای ما
رزق ملایک است نوای رسای از صائب تبریزی غزل 791
1. رزق ملایک است نوای رسای ما
چون می شود بلند نگردد نوای ما؟
آمد خزان و تر نشد از می گلوی از صائب تبریزی غزل 792
1. آمد خزان و تر نشد از می گلوی ما
رنگی درین بهار نیامد به روی ما
دستی که شد به گردش پیمانه از صائب تبریزی غزل 793
1. دستی که شد به گردش پیمانه آشنا
دیگر نشد به سبحه صد دانه آشنا
افکنده اند در جگر سنگ رخنه‌ها از صائب تبریزی غزل 794
1. افکنده اند در جگر سنگ رخنه‌ها
از موج تازیانه حکم تو آب‌ها
وقت است جوش باده زند لاله از صائب تبریزی غزل 795
1. وقت است جوش باده زند لاله زارها
میگون شود ز لاله لب جویبارها
ای روشن از فروغ تو چشم چراغ‌ها از صائب تبریزی غزل 796
1. ای روشن از فروغ تو چشم چراغ‌ها
پر گل ز جوش حسن تو دامان باغ‌ها