نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را از صائب تبریزی غزل 61
1. نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را
کس نترسانده است از رطل گران مخمور را
خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را از صائب تبریزی غزل 62
1. خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را
از نسیم صبح پروا نیست شمع طور را
چون ز می افروختی آن عارض پر نور را از صائب تبریزی غزل 63
1. چون ز می افروختی آن عارض پر نور را
داغ بی تابی چراغان کرد کوه طور را
سهل مشمر همت پیران با تدبیر را از صائب تبریزی غزل 64
1. سهل مشمر همت پیران با تدبیر را
کز کمال بال و پر پرواز باشد تیر را
سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را از صائب تبریزی غزل 65
1. سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را
می زنم آتش به سقف این خانه دلگیر را
وصف زلف یار عاجز می کند تقریر را از صائب تبریزی غزل 66
1. وصف زلف یار عاجز می کند تقریر را
دوری این راه، کوته می کند شبگیر را
مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را از صائب تبریزی غزل 67
1. مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را
این سپر دندانه می سازد دم شمشیر را
خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را از صائب تبریزی غزل 68
1. خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را
دام دردانه است پنهان سبحه تزویر را
چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را از صائب تبریزی غزل 69
1. چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را
سخت رویی می شود سنگ فسان شمشیر را
شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را از صائب تبریزی غزل 70
1. شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را
بوی این ریحان گران تر کرد خواب ناز را
از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را از صائب تبریزی غزل 71
1. از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را
ناله عاشق بود افسانه خواب ناز را
هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را از صائب تبریزی غزل 72
1. هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را
خسروی باید که داند قدر این شبدیز را