غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلتیدن چرا؟ گل به روی آفتاب روح مالیدن چرا

2 جسم خاکی چیست کز وی دست نتوان برفشاند؟ گرد دست و پای خود چون گربه لیسیدن چرا

3 خاک صحرای عدم از خون هستی بهترست بر سر جان اینقدر ای شمع لرزیدن چرا

4 کور را از رهبر بینا بریدن غافلی است بی سبب از عیب بین خویش رنجیدن چرا

1 مد احسان است بسم الله دیوان صبح را ره به مضمون می توان بردن ز عنوان صبح را

2 صادقان را بهر روزی زحمتی در کار نیست کز تنور سرد، گرم آید برون نان صبح را

3 گر چه در ابر سفید امید باران کمترست فیض می بارد ز سیما همچو باران صبح را

4 می زداید گریه از آیینه دل تیرگی اشک انجم می نماید پاکدامان صبح را

1 گریه مستانه می سازم شراب تلخ را می کنم چون ابر مروارید آب تلخ را

2 زاهدان طفل مشرب، امت شیرینی اند می کنم در کار مستان این شراب تلخ را

3 عشق حیران چه می داند عتاب و لطف چیست؟ می خورد چون آب شیرین ریگ آب تلخ را

4 باده روشن علاج ظلمت غم می کند می شکافد تیغ برق از هم سحاب تلخ را

1 غمزه اش افزود در ایام خط بیداد را زنگ زهر جانستان شد تیغ این جلاد را

2 حسن بی رحم است، ورنه دود تلخ آه من آب گرداند به چشم آیینه فولاد را

3 ساده لوحی بین که می خواهم شکار من شود حلقه چشمی که در دام آورد صیاد را

4 آتشین رویی که من در زلف او دل بسته ام پنجه خورشید سازد شانه شمشاد را

1 ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را نیست حاجت حک و اصلاحی خط استاد را

2 نیست ممکن یک نظر خود را تواند سیر دید گر کند آیینه شیرین تیشه فرهاد را

3 طوق منت، گردن فرمانبران را لایق است ترک احسان است احسان مردم آزاد را

4 شاد باشید ای نوآموزان که روی سخت من توبه داد از سخت رویی سیلی استاد را

1 ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را کس قلم داخل نمی سازد خط استاد را

2 سرو از فریاد قمری ترک رعنایی نکرد نیست از حال گرفتاران خبر آزاد را

3 زینهار ایمن ز نیرنگ خشن پوشان مشو کز خس و خارست منزل بیشتر صیاد را

4 روی سخت آسمان را امتحان در کار نیست چند بر دندان زنی این بیضه فولاد را

1 می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را می کند از آب عریان، دشنه فولاد را

2 سرو از قمری به سر صد مشت خاکستر فشاند تا به سنبل راه دادی شانه شمشاد را

3 این گل روی عرقناکی که من دیدم ازو دسته گل می کند آیینه فولاد را

4 چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم آشیان کردم تصور ،خانه صیاد را

1 از شکست ماست گردش، چرخ بی بنیاد را نیست غیر از دانه آب این آسیای باد را

2 آب شد پیکان او تا از دل گرمم گذشت می گدازد نامه من خامه فولاد را

3 طوق قمری سرو بستان را کمند وحدت است نیست از زنجیر پروا مردم آزاد را

4 می کند هر کس که بر عمر سبکرو اعتماد می گذارد بر سر ریگ روان بنیاد را

1 چشم حیران ساخت رویش خط مشک اندود را آه ازین آتش که در زنجیر دارد دود را

2 غمزه او می کند بیداد در ایام خط زهر باشد بیشتر زنبور خاک آلود را

3 خال او در پرده خط همچنان دل می برد از اثر، شب نیست مانع اختر مسعود را

4 با کمند زلف پرچین، حسن مغرور ایاز زود می آرد فرود از سرکشی محمود را

1 دل چسان پیچد عنان آه دردآلود را؟ ز آتش سوزان عنانداری نیاید دود را

2 تشنگی در خواب ممکن نیست کم گردد ز آب نیست سیرابی ز خون آن چشم خواب آلود را

3 از نصیحت خشکی سودا نگردد بر طرف برنیارد آتش سوزان ز خامی عود را

4 مردم کم مایه را اسراف برق خرمن است حفظ کن از پوچ گویی ها دم معدود را