چندان به خضر ساز که از از صائب تبریزی غزل 6943
1. چندان به خضر ساز که از خود بدر شوی
کز خود برون چو خیمه زدی راهبر شوی
تا رهنورد وادی سودا نمی از صائب تبریزی غزل 6944
1. تا رهنورد وادی سودا نمی شوی
اخترشناس آبله پا نمی شوی
دل را اگر چه نیست ز دلدار از صائب تبریزی غزل 6945
1. دل را اگر چه نیست ز دلدار آگهی
دلدار را بود ز دل زار آگهی
گر درد طلب رهبر این قافله از صائب تبریزی غزل 6946
1. گر درد طلب رهبر این قافله بودی
کی پای ترا پرده خواب آبله بودی؟
یک روز گل از یاسمن صبح از صائب تبریزی غزل 6947
1. یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی
پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی
دستی به سر زلف خود از ناز از صائب تبریزی غزل 6948
1. دستی به سر زلف خود از ناز کشیدی
تا حلقه به گوش که دگر باز کشیدی
چون رشته به همواری اگر از صائب تبریزی غزل 6949
1. چون رشته به همواری اگر نام برآری
از گرد گریبان گهر سر بدر آری
دل آب کند برق جلالی که از صائب تبریزی غزل 6950
1. دل آب کند برق جلالی که تو داری
آیینه گدازست جمالی که تو داری
محراب نظرهاست کمانی از صائب تبریزی غزل 6951
1. محراب نظرهاست کمانی که تو داری
شیرازه دلهاست میانی که تو داری
خون می چکد از تیغ نگاهی از صائب تبریزی غزل 6952
1. خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری
فریاد ازان چشم سیاهی که تو داری
با اهل دل ای گردش افلاک از صائب تبریزی غزل 6953
1. با اهل دل ای گردش افلاک چه داری؟
ای زنگ به این آینه پاک چه داری؟
زنهار دل خویش به عالم از صائب تبریزی غزل 6954
1. زنهار دل خویش به عالم نگذاری
این عیسی جان بخش به مریم نگذاری