چندان به خضر ساز که از خود بدر شوی از صائب تبریزی غزل 6943
1. چندان به خضر ساز که از خود بدر شوی
کز خود برون چو خیمه زدی راهبر شوی
تا رهنورد وادی سودا نمی شوی از صائب تبریزی غزل 6944
1. تا رهنورد وادی سودا نمی شوی
اخترشناس آبله پا نمی شوی
دل را اگر چه نیست ز دلدار آگهی از صائب تبریزی غزل 6945
1. دل را اگر چه نیست ز دلدار آگهی
دلدار را بود ز دل زار آگهی
گر درد طلب رهبر این قافله بودی از صائب تبریزی غزل 6946
1. گر درد طلب رهبر این قافله بودی
کی پای ترا پرده خواب آبله بودی؟
یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی از صائب تبریزی غزل 6947
1. یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی
پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی
دستی به سر زلف خود از ناز کشیدی از صائب تبریزی غزل 6948
1. دستی به سر زلف خود از ناز کشیدی
تا حلقه به گوش که دگر باز کشیدی
چون رشته به همواری اگر نام برآری از صائب تبریزی غزل 6949
1. چون رشته به همواری اگر نام برآری
از گرد گریبان گهر سر بدر آری
دل آب کند برق جلالی که تو داری از صائب تبریزی غزل 6950
1. دل آب کند برق جلالی که تو داری
آیینه گدازست جمالی که تو داری
محراب نظرهاست کمانی که تو داری از صائب تبریزی غزل 6951
1. محراب نظرهاست کمانی که تو داری
شیرازه دلهاست میانی که تو داری
خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری از صائب تبریزی غزل 6952
1. خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری
فریاد ازان چشم سیاهی که تو داری
با اهل دل ای گردش افلاک چه داری؟ از صائب تبریزی غزل 6953
1. با اهل دل ای گردش افلاک چه داری؟
ای زنگ به این آینه پاک چه داری؟
زنهار دل خویش به عالم نگذاری از صائب تبریزی غزل 6954
1. زنهار دل خویش به عالم نگذاری
این عیسی جان بخش به مریم نگذاری