در خاک و خون کشید مرا ترک‌زاده‌ای از صائب تبریزی غزل 6895
1. در خاک و خون کشید مرا ترک‌زاده‌ای
مژگان به نازبالش دل تکیه داده‌ای
ای آن که دل به عمر سبکرو نهاده‌ای از صائب تبریزی غزل 6896
1. ای آن که دل به عمر سبکرو نهاده‌ای
در رهگذار سیل میان را گشاده‌ای
از دل مپرس، خانه به سیلاب داده ای از صائب تبریزی غزل 6897
1. از دل مپرس، خانه به سیلاب داده ای
تعلیم بی قراری سیماب داده ای
من کیستم، چو پل دل خود آب کرده ای از صائب تبریزی غزل 6898
1. من کیستم، چو پل دل خود آب کرده ای
آغوش باز در ره سیلاب کرده ای
با زهر چشم خنده هم‌آغوش کرده‌ای از صائب تبریزی غزل 6899
1. با زهر چشم خنده هم‌آغوش کرده‌ای
بادام تلخ را چه شکرپوش کرده‌ای؟
تا چهره گلگل از می گلفام کرده ای از صائب تبریزی غزل 6900
1. تا چهره گلگل از می گلفام کرده ای
صد مرغ دل اسیر به گلدام کرده ای
بی پرده رو در آینه ما نکرده ای از صائب تبریزی غزل 6901
1. بی پرده رو در آینه ما نکرده ای
خود را چنان که هست تماشا نکرده ای
دارم ز اشک گرم دل تاب خورده ای از صائب تبریزی غزل 6902
1. دارم ز اشک گرم دل تاب خورده ای
چون خار و خس تپانچه سیلاب خورده ای
ای دل چه در قلمرو میخانه مانده ای از صائب تبریزی غزل 6903
1. ای دل چه در قلمرو میخانه مانده ای
حیران می چو دیده پیمانه مانده ای
چون آب در لباس گل و خار بوده ای از صائب تبریزی غزل 6904
1. چون آب در لباس گل و خار بوده ای
ای یار ساده رو تو چه پرکار بوده ای
ای کوه بیستون که چنین سرکشیده‌ای از صائب تبریزی غزل 6905
1. ای کوه بیستون که چنین سرکشیده‌ای
بازوی آهنین مرا دور دیده‌ای!
ای غنچه‌لب که سر به گریبان کشیده‌ای از صائب تبریزی غزل 6906
1. ای غنچه‌لب که سر به گریبان کشیده‌ای
در پرده‌ای و پرده عالم دریده‌ای