مکن با تلخکامان رو ترش تا شکری داری از صائب تبریزی غزل 6753
1. مکن با تلخکامان رو ترش تا شکری داری
که همچون مور خط در چاشنی غارتگری داری
زمین از دامن تر عالم آب است پنداری از صائب تبریزی غزل 6754
1. زمین از دامن تر عالم آب است پنداری
ز غفلت آسمان ها پرده خواب است پنداری
ز شیرینی عتاب او شکرخندست پنداری از صائب تبریزی غزل 6755
1. ز شیرینی عتاب او شکرخندست پنداری
زبان در کام او بادام در قندست پنداری
ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداری از صائب تبریزی غزل 6756
1. ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداری
سر هر موی بر تن نیش خونخوارست پنداری
فروغ زندگانی برق شمشیرست پنداری از صائب تبریزی غزل 6757
1. فروغ زندگانی برق شمشیرست پنداری
نفس عمر سبکرو را پر تیرست پنداری
ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پنداری از صائب تبریزی غزل 6758
1. ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پنداری
زمین از تنگ میدانی لب بام است پنداری
خرد در سر مرا در خم فلاطون است پنداری از صائب تبریزی غزل 6759
1. خرد در سر مرا در خم فلاطون است پنداری
هوس در دل مرا در خاک قارون است پنداری
ز زلف پرشکن بتخانه چین است پنداری از صائب تبریزی غزل 6760
1. ز زلف پرشکن بتخانه چین است پنداری
ز خال مشکبو آهوی مشکین است پنداری
مجو چون غافلان از عالم اسباب بیداری از صائب تبریزی غزل 6761
1. مجو چون غافلان از عالم اسباب بیداری
که پیدا کم شود در پرده های خواب بیداری
ندارد سرو این گلزار تاب شیون ای قمری از صائب تبریزی غزل 6762
1. ندارد سرو این گلزار تاب شیون ای قمری
بنه از سرمه طوق خامشی بر گردن ای قمری
ز دل بیرون نرفت از قرب جانان داغ مهجوری از صائب تبریزی غزل 6763
1. ز دل بیرون نرفت از قرب جانان داغ مهجوری
نمی سازد خنک بیمار را دل شمع کافوری
گره در سینه هر کس که باشد گوهر رازی از صائب تبریزی غزل 6764
1. گره در سینه هر کس که باشد گوهر رازی
بود هر تاری از پیراهن او خار ناسازی