چند ازان آرام بخش جان از صائب تبریزی غزل 6682
1. چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسی؟
چشم بر در، گوش بر آواز پا باشد کسی
چند در ایام گل عزلت گزین از صائب تبریزی غزل 6683
1. چند در ایام گل عزلت گزین باشد کسی؟
در بهار این چنین زیر زمین باشد کسی
بر زبان و دل چو کج باشد از صائب تبریزی غزل 6684
1. بر زبان و دل چو کج باشد نبخشاید کسی
از دم عقرب گره جز سنگ نگشاید کسی
بیش ازین آتش مزن در عالم از صائب تبریزی غزل 6685
1. بیش ازین آتش مزن در عالم ای جان کسی
رحم کن بر تشنگان ای آب حیوان کسی
گر چه در سیر بهشتم از گل از صائب تبریزی غزل 6686
1. گر چه در سیر بهشتم از گل روی کسی
دوزخی در هر بن مو دارم از خوی کسی
مستی و خمیازه بر خون دل از صائب تبریزی غزل 6687
1. مستی و خمیازه بر خون دل ما می کشی
صد خم می داری و حسرت به مینا می کشی
سنگ را در جذبه از دست فلاخن از صائب تبریزی غزل 6688
1. سنگ را در جذبه از دست فلاخن می کشی
جامه خاکستری از دوش گلخن می کشی
دانه ما در ضمیر خاک بودی از صائب تبریزی غزل 6689
1. دانه ما در ضمیر خاک بودی کاشکی
یا چو سر زد در زمان دهقان درودی کاشکی
خاک ما در گوشه میخانه از صائب تبریزی غزل 6690
1. خاک ما در گوشه میخانه بودی کاشکی
حشر ما با شیشه و پیمانه بودی کاشکی
تابش برق و حیات مختصر از صائب تبریزی غزل 6691
1. تابش برق و حیات مختصر باشد یکی
جلوه آغاز و انجام شرر باشد یکی
بندگی کردن پسندیده است از صائب تبریزی غزل 6692
1. بندگی کردن پسندیده است با آزادگی
سرو را خط امان شد از خزان استادگی