چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسی؟ از صائب تبریزی غزل 6682
1. چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسی؟
چشم بر در، گوش بر آواز پا باشد کسی
چند در ایام گل عزلت گزین باشد کسی؟ از صائب تبریزی غزل 6683
1. چند در ایام گل عزلت گزین باشد کسی؟
در بهار این چنین زیر زمین باشد کسی
بر زبان و دل چو کج باشد نبخشاید کسی از صائب تبریزی غزل 6684
1. بر زبان و دل چو کج باشد نبخشاید کسی
از دم عقرب گره جز سنگ نگشاید کسی
بیش ازین آتش مزن در عالم ای جان کسی از صائب تبریزی غزل 6685
1. بیش ازین آتش مزن در عالم ای جان کسی
رحم کن بر تشنگان ای آب حیوان کسی
گر چه در سیر بهشتم از گل روی کسی از صائب تبریزی غزل 6686
1. گر چه در سیر بهشتم از گل روی کسی
دوزخی در هر بن مو دارم از خوی کسی
مستی و خمیازه بر خون دل ما می کشی از صائب تبریزی غزل 6687
1. مستی و خمیازه بر خون دل ما می کشی
صد خم می داری و حسرت به مینا می کشی
سنگ را در جذبه از دست فلاخن می کشی از صائب تبریزی غزل 6688
1. سنگ را در جذبه از دست فلاخن می کشی
جامه خاکستری از دوش گلخن می کشی
دانه ما در ضمیر خاک بودی کاشکی از صائب تبریزی غزل 6689
1. دانه ما در ضمیر خاک بودی کاشکی
یا چو سر زد در زمان دهقان درودی کاشکی
خاک ما در گوشه میخانه بودی کاشکی از صائب تبریزی غزل 6690
1. خاک ما در گوشه میخانه بودی کاشکی
حشر ما با شیشه و پیمانه بودی کاشکی
تابش برق و حیات مختصر باشد یکی از صائب تبریزی غزل 6691
1. تابش برق و حیات مختصر باشد یکی
جلوه آغاز و انجام شرر باشد یکی
بندگی کردن پسندیده است با آزادگی از صائب تبریزی غزل 6692
1. بندگی کردن پسندیده است با آزادگی
سرو را خط امان شد از خزان استادگی