به حوالی دو چشمش حشم بلا از صائب تبریزی غزل 6646
1. به حوالی دو چشمش حشم بلا نشسته
چو قبیله گرد لیلی همه جابجا نشسته
کشد گر به صورت ز دل صد زبانه از صائب تبریزی غزل 6647
1. کشد گر به صورت ز دل صد زبانه
به معنی بود نور آتش یگانه
ای که از شغل عمارت غافل از صائب تبریزی غزل 6648
1. ای که از شغل عمارت غافل از دل گشته‌ای
از سگ خاموش گیر خاک غافل گشته‌ای
کیستم من؟ مشت خار در محیط از صائب تبریزی غزل 6649
1. کیستم من؟ مشت خار در محیط افتاده‌ای
دل به دریا کرده ای، کشتی به طوفان داده‌ای
بوسه‌ای قیمت از آن لب‌ها از صائب تبریزی غزل 6650
1. بوسه‌ای قیمت از آن لب‌ها به صد جان کرده‌ای
برخوری از نعمت خوبی، که ارزان کرده‌ای
با لباس عنبرین امروز از صائب تبریزی غزل 6651
1. با لباس عنبرین امروز جولان کرده‌ای
سرو را در جامه قمری خرامان کرده‌ای
می فشانم آستین بر افسر از صائب تبریزی غزل 6652
1. می فشانم آستین بر افسر گوهرنگار
تا سرم را زیر پای خوش خرام آورده ای
از نمکدان تو محشر گرد از صائب تبریزی غزل 6653
1. از نمکدان تو محشر گرد بیرون رانده ای
برق پیش خوی تندت پای در گل مانده ای
در تمام عمر اگر یک روز از صائب تبریزی غزل 6654
1. در تمام عمر اگر یک روز عاشق بوده ای
از حساب زندگی روزشمار آسوده ای
ای در آتش از هوایت نعل از صائب تبریزی غزل 6655
1. ای در آتش از هوایت نعل هر سیاره‌ای
از بیابان تمنای تو خضر آواره‌ای
می کشد دل را ز دستم دلربای از صائب تبریزی غزل 6656
1. می کشد دل را ز دستم دلربای تازه ای
در کشاکش داردم زورآزمای تازه ای
نیست در مغز زمین چون گردبادم از صائب تبریزی غزل 6657
1. نیست در مغز زمین چون گردبادم ریشه ای
جز سفر در دل نمی گردد مرا اندیشه ای