از ناله نسیمیش به بستان از صائب تبریزی غزل 6634
1. از ناله نسیمیش به بستان نرسیده
از گریه غباریش به دامان نرسیده
تا دیده خود کرد چو دستار از صائب تبریزی غزل 6635
1. تا دیده خود کرد چو دستار شکوفه
برکرد سر از پیرهن یار شکوفه
در مجمع ما نیست کسی را از صائب تبریزی غزل 6636
1. در مجمع ما نیست کسی را غم خانه
چون ریگ روان قافله ماست روانه
ای چشم تو خونریزتر از از صائب تبریزی غزل 6637
1. ای چشم تو خونریزتر از دور زمانه
مژگان ترا مردمک دیده نشانه
دلگیر نیست از تن، جانهای از صائب تبریزی غزل 6638
1. دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته
کنج قفس بهشت است، بر مرغ پرشکسته
عشق اختیار دل را از دست از صائب تبریزی غزل 6639
1. عشق اختیار دل را از دست ما گرفته
طوفان عنان کشتی از ناخدا گرفته
بیگانگی ز حد رفت ساقی از صائب تبریزی غزل 6640
1. بیگانگی ز حد رفت ساقی می صفا ده
ما را ز خویش بستان خود را دمی به ما ده
آن خوش پسر برآمد از خانه از صائب تبریزی غزل 6641
1. آن خوش پسر برآمد از خانه می کشیده
مایل به اوفتادن چون میوه رسیده
چون چنگ هر رگ من، دارد از صائب تبریزی غزل 6642
1. چون چنگ هر رگ من، دارد سری به ناله
دارد نشان داغی، هر عضو من چو لاله
خراب گشت ز می زاهد شراب از صائب تبریزی غزل 6643
1. خراب گشت ز می زاهد شراب ندیده
که تاب آب ندارد سفال تاب ندیده
به جرم این که کله کج نهاده از صائب تبریزی غزل 6644
1. به جرم این که کله کج نهاده است شکوفه
به روی خاک مذلت فتاده است شکوفه
مباش از سخن سخت در شکست از صائب تبریزی غزل 6645
1. مباش از سخن سخت در شکست پیاله
که بهتر از ید بیضاست پشت دست پیاله