تا مه روی تو پرتو بر جهان انداخته از صائب تبریزی غزل 6563
1. تا مه روی تو پرتو بر جهان انداخته
پیش هر ویرانه گنج شایگان انداخته
لعل او را بین به دلها بی حجاب آویخته از صائب تبریزی غزل 6564
1. لعل او را بین به دلها بی حجاب آویخته
گر ندیدی اخگری را در کباب آویخته
یارب از عرفان مرا پیمانه ای سرشار ده از صائب تبریزی غزل 6565
1. یارب از عرفان مرا پیمانه ای سرشار ده
چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده
صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده از صائب تبریزی غزل 6566
1. صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده
عیشهای شب پریشان گشته را آواز ده
این چه خورشیدست یارب از افق تابان شده؟ از صائب تبریزی غزل 6567
1. این چه خورشیدست یارب از افق تابان شده؟
کز تماشایش فلک یک دیده حیران شده
نوبهارست این به احیای گلستان آمده؟ از صائب تبریزی غزل 6568
1. نوبهارست این به احیای گلستان آمده؟
یا قیامت بر سر خاک شهیدان آمده
عمر خود صرف نصیحت ساختم بی فایده از صائب تبریزی غزل 6569
1. عمر خود صرف نصیحت ساختم بی فایده
در زمین شور تخم انداختم بی فایده
در گلستان برگ عیش اندوختم بی فایده از صائب تبریزی غزل 6570
1. در گلستان برگ عیش اندوختم بی فایده
چون گل از جمعیت خود سوختم بی فایده
بی توام در دل شراب ناب می گردد گره از صائب تبریزی غزل 6571
1. بی توام در دل شراب ناب می گردد گره
در زمین تشنه من آب می گردد گره
در گلویم اشک رنگارنگ می گردد گره از صائب تبریزی غزل 6572
1. در گلویم اشک رنگارنگ می گردد گره
کاروان در راههای تنگ می گردد گره
در دل من رشته آمال می گردد گره از صائب تبریزی غزل 6573
1. در دل من رشته آمال می گردد گره
زلف در این تنگنا چون خال می گردد گره
در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره از صائب تبریزی غزل 6574
1. در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
سرو موزون از درختان بیشتر دارد گره