چه حاجت است به گلگونه، از صائب تبریزی غزل 643
1. چه حاجت است به گلگونه، روی گلگون را؟
نشسته است به خون هیچ ساده دل خون را
بس است تیغ تغافل من بلاجو از صائب تبریزی غزل 644
1. بس است تیغ تغافل من بلاجو را
مکن به خون من آلوده تیغ ابرو را
ز داغ نیست محابا به درد از صائب تبریزی غزل 645
1. ز داغ نیست محابا به درد ساخته را
که آتش است گلستان، زر گداخته را
ز حرف سرد چه پروا روان سوخته از صائب تبریزی غزل 646
1. ز حرف سرد چه پروا روان سوخته را؟
که هست مرهم کافور، جان سوخته را
رساند ابر به جایی گهرفشانی از صائب تبریزی غزل 647
1. رساند ابر به جایی گهرفشانی را
که برد کوه غم از سینه ها گرانی را
دوام نیست چو ایام گل جوانی از صائب تبریزی غزل 648
1. دوام نیست چو ایام گل جوانی را
شتاب خنده برق است شادمانی را
به کوی عشق مبر زاهد ریایی از صائب تبریزی غزل 649
1. به کوی عشق مبر زاهد ریایی را
مکن به شهر بدآموز، روستایی را
اگر به لاله شوی هم پیاله از صائب تبریزی غزل 650
1. اگر به لاله شوی هم پیاله در صحرا
شود دو آتشه رخسار لاله در صحرا
ازان دو سلسله عنبرین گره از صائب تبریزی غزل 651
1. ازان دو سلسله عنبرین گره بگشا
ز کار شهپر روح الامین گره بگشا
چو دیگران نه به ظاهر بود از صائب تبریزی غزل 652
1. چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما
حضور قلب نمازست در شریعت ما
رسیده است به آفاق صیت دولت از صائب تبریزی غزل 653
1. رسیده است به آفاق صیت دولت ما
تپیدن دل بی تاب ماست نوبت ما
به هر ترنمی از جای می رود از صائب تبریزی غزل 654
1. به هر ترنمی از جای می رود دل ما
سبک رکاب چو بوی گل است محمل ما