از دستبرد ناله آتش زبان من از صائب تبریزی غزل 6397
1. از دستبرد ناله آتش زبان من
چون جوی شیر، آب شده است استخوان من
فیض نسیم صبح بود با فغان من از صائب تبریزی غزل 6398
1. فیض نسیم صبح بود با فغان من
بر شاخ گل گران نبود آشیان من
در روز حشر سایه کوه گناه من از صائب تبریزی غزل 6399
1. در روز حشر سایه کوه گناه من
گردید از آفتاب قیامت پناه من
گمراه شد ز غفلت من رهنمای من از صائب تبریزی غزل 6400
1. گمراه شد ز غفلت من رهنمای من
گردید میل چشم عصاکش عصای من
آرد به وجد سوختگان را نوای من از صائب تبریزی غزل 6401
1. آرد به وجد سوختگان را نوای من
مردافکن است باده مردآزمای من
شد خشک از گشودن لب آبروی من از صائب تبریزی غزل 6402
1. شد خشک از گشودن لب آبروی من
آخر چو غنچه جام تهی شد سبوی من
نازکترست از رگ جان گفتگوی من از صائب تبریزی غزل 6403
1. نازکترست از رگ جان گفتگوی من
باریک شد محیط چو آمد به جوی من
زین گریه ها که هست گره در گلوی من از صائب تبریزی غزل 6404
1. زین گریه ها که هست گره در گلوی من
پیدا شود دو زخم نمایان به روی من
هر شبنمی است دیده بینا درین چمن از صائب تبریزی غزل 6405
1. هر شبنمی است دیده بینا درین چمن
زنهار ناشمرده منه پا درین چمن
گریان ز کوی او دل ما می رود برون از صائب تبریزی غزل 6406
1. گریان ز کوی او دل ما می رود برون
زین باغ، آب رو به قفا می رود برون
از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون از صائب تبریزی غزل 6407
1. از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون
چون ناوک کجی که رود از کمان برون
هر تیره دل کجا شنود بوی پیرهن؟ از صائب تبریزی غزل 6408
1. هر تیره دل کجا شنود بوی پیرهن؟
دلهای باصفا شنود بوی پیرهن