از آب زندگی به شراب التفات کن از صائب تبریزی غزل 6373
1. از آب زندگی به شراب التفات کن
از طول عمر صلح به عرض حیات کن
چون آفتاب و ماه نظر را بلند کن از صائب تبریزی غزل 6374
1. چون آفتاب و ماه نظر را بلند کن
راهی که مشکل است ز همت سمند کن
ساقی دمید صبح، علاج خمار کن از صائب تبریزی غزل 6375
1. ساقی دمید صبح، علاج خمار کن
خورشید را ز پرده شب آشکار کن
مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن از صائب تبریزی غزل 6376
1. مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن
وان گاه چشم بر رخ فردوس باز کن
یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن از صائب تبریزی غزل 6377
1. یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
یا عاقلانه ترک در می فروش کن
عمر عزیز را به می ناب صرف کن از صائب تبریزی غزل 6378
1. عمر عزیز را به می ناب صرف کن
این آب را به لاله سیراب صرف کن
پیش از وصال، ترک تمنای خام کن از صائب تبریزی غزل 6379
1. پیش از وصال، ترک تمنای خام کن
تا گل نیامده است علاج ز کام کن
دل از گناه پاک چو دارالسلام کن از صائب تبریزی غزل 6380
1. دل از گناه پاک چو دارالسلام کن
خاک سیاه بر سر مینا و جام کن
از زنگ کبر آینه خویش ساده کن از صائب تبریزی غزل 6381
1. از زنگ کبر آینه خویش ساده کن
در زیر پا نظر کن و حج پیاده کن
از خود برون نرفته هوای سفر مکن از صائب تبریزی غزل 6382
1. از خود برون نرفته هوای سفر مکن
این راه را به پای زمین گیر سر مکن
غیرت کن و ز آه برافروز شمع خویش از صائب تبریزی غزل 6383
1. غیرت کن و ز آه برافروز شمع خویش
دریوزه فروغ ز شمس و قمر مکن
بیجا سخن چو طوطی شکرشکن مکن از صائب تبریزی غزل 6384
1. بیجا سخن چو طوطی شکرشکن مکن
آیینه گر به حرف درآید سخن مکن