عالمی نیست که عزلت نبود بهتر از آن از صائب تبریزی غزل 6253
1. عالمی نیست که عزلت نبود بهتر از آن
نیست کنجی که قناعت نبود بهتر از آن
آب شد بس که در آتشکده دل پیکان از صائب تبریزی غزل 6254
1. آب شد بس که در آتشکده دل پیکان
دل مجنون مرا گشت سلاسل پیکان
ای لب لعل تو مهر لب شیرین سخنان از صائب تبریزی غزل 6255
1. ای لب لعل تو مهر لب شیرین سخنان
گوی چوگان خم زلف تو سیمین ذقنان
نیست بی مغز حقیقت سخن خودشکنان از صائب تبریزی غزل 6256
1. نیست بی مغز حقیقت سخن خودشکنان
گوش را تنگ شکرساز ازین خوش سخنان
چشم خورشید به رخسار تو باشد روشن از صائب تبریزی غزل 6257
1. چشم خورشید به رخسار تو باشد روشن
نیست یک سرو به غیر از تو درین سبز چمن
می دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن از صائب تبریزی غزل 6258
1. می دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن
سر مویی خبرم نیست ز ایجاد سخن
چند دندان تأمل به جگر افشردن؟ از صائب تبریزی غزل 6259
1. چند دندان تأمل به جگر افشردن؟
چون صدف اشک فرو خوردن و گوهر کردن
دیده زان حسن به سامان چه تواند بردن؟ از صائب تبریزی غزل 6260
1. دیده زان حسن به سامان چه تواند بردن؟
مور از خوان سلیمان چه تواند بردن؟
در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن از صائب تبریزی غزل 6261
1. در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن
نتوان غنچه پیکان به نفس وا کردن
نیست مقدور علاج غم دنیا کردن از صائب تبریزی غزل 6262
1. نیست مقدور علاج غم دنیا کردن
گره از جبهه به ناخن نتوان وا کردن
باده با حوصله ما چه تواند کردن؟ از صائب تبریزی غزل 6263
1. باده با حوصله ما چه تواند کردن؟
تندی سیل به دریا چه تواند کردن؟
آه با دیده اختر چه تواند کردن؟ از صائب تبریزی غزل 6264
1. آه با دیده اختر چه تواند کردن؟
دود با روزن مجمر چه تواند کردن؟