چو نتوان بر کنار افتاد با بحر از شنا کردن از صائب تبریزی غزل 6194
1. چو نتوان بر کنار افتاد با بحر از شنا کردن
کمر چون موج باید در میان بحر وا کردن
عنان مصلحت در عشق می باید رها کردن از صائب تبریزی غزل 6195
1. عنان مصلحت در عشق می باید رها کردن
ندارد حاصلی در بحر بی ساحل شنا کردن
سرشک تلخ را مشک بود صاحب اثر کردن از صائب تبریزی غزل 6196
1. سرشک تلخ را مشک بود صاحب اثر کردن
وگرنه سهل باشد آب شیرین را گهر کردن
ز کوی یار آسانی کی توان قطع نظر کردن؟ از صائب تبریزی غزل 6197
1. ز کوی یار آسانی کی توان قطع نظر کردن؟
که بیرون رفتن از دنیاست از کویش سفر کردن
چه باشد جان که نتوان صرف راه دلستان کردن؟ از صائب تبریزی غزل 6198
1. چه باشد جان که نتوان صرف راه دلستان کردن؟
ازان جان جهان نتوان کنار از بیم جان کردن
ز دل مجموعه ای هر روز املا می توان کردن از صائب تبریزی غزل 6199
1. ز دل مجموعه ای هر روز املا می توان کردن
ازین یک قطره خون صد نامه انشا می توان کردن
به حسن خلق دلها را مسخر می توان کردن از صائب تبریزی غزل 6200
1. به حسن خلق دلها را مسخر می توان کردن
به این عنبر دو عالم را معطر می توان کردن
ز درد و داغ دل را نیک محضر می توان کردن از صائب تبریزی غزل 6201
1. ز درد و داغ دل را نیک محضر می توان کردن
به چاکی ینه را صحرای محشر می توان کردن
به روی سخت نتوان گفتگو را دلنشین کردن از صائب تبریزی غزل 6202
1. به روی سخت نتوان گفتگو را دلنشین کردن
به همواری تلاش نام باید چون نگین کردن
شراب لعل از لبهای دلبر می توان خوردن از صائب تبریزی غزل 6203
1. شراب لعل از لبهای دلبر می توان خوردن
می بی دردسر زین جام و ساغر می توان خوردن
فقیران را به چوب منع از درگاه خود راندن از صائب تبریزی غزل 6204
1. فقیران را به چوب منع از درگاه خود راندن
به شمع دولت بیدار باشد دامن افشاندن
جدا شو از دو عالم تا توانی با خدا بودن از صائب تبریزی غزل 6205
1. جدا شو از دو عالم تا توانی با خدا بودن
که دارد دردسر بسیار، با خلق آشنا بودن