گداخت دیدن آن روی بی نقاب از صائب تبریزی غزل 607
1. گداخت دیدن آن روی بی نقاب مرا
چو نخل موم، نمی سازد آفتاب مرا
به خنده ای بنواز این دل از صائب تبریزی غزل 608
1. به خنده ای بنواز این دل خراب مرا
به شور حشر نمکسود کن کباب مرا
چو تار چنگ، فلک چون نمی از صائب تبریزی غزل 609
1. چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا
به حیرتم که چرا این قدر گداخت مرا
ز خاک کوی تو پرواز مشکل از صائب تبریزی غزل 610
1. ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا
که از گرانی جان، کوه بر دل است مرا
گرفتگی دل از چشم روشن است از صائب تبریزی غزل 611
1. گرفتگی دل از چشم روشن است مرا
گره به رشته ز پیوند سوزن است مرا
ز عشق، سینه پر داغ گلشنی از صائب تبریزی غزل 612
1. ز عشق، سینه پر داغ گلشنی است مرا
به باغ خلد ز هر داغ روزنی است مرا
به اعتبار جهان هیچ کار از صائب تبریزی غزل 613
1. به اعتبار جهان هیچ کار نیست مرا
دماغ دشمنی روزگار نیست مرا
اگر چه حوصله وصل یار نیست از صائب تبریزی غزل 614
1. اگر چه حوصله وصل یار نیست مرا
قرار در دل امیدوار نیست مرا
همان کسی که به دست کرم سرشت از صائب تبریزی غزل 615
1. همان کسی که به دست کرم سرشت مرا
به زیر پای خم انداخت همچو خشت مرا
چو برگ بر سر حاصل نمی توان از صائب تبریزی غزل 616
1. چو برگ بر سر حاصل نمی توان لرزید
کجاست سنگ که دل از ثمر گرفت مرا
اگر چه عشق به ظاهر خراب از صائب تبریزی غزل 617
1. اگر چه عشق به ظاهر خراب کرد مرا
ز روی گرم، پر از آفتاب کرد مرا
زبان هر هرزه درایی به جان از صائب تبریزی غزل 618
1. زبان هر هرزه درایی به جان رساند مرا
لب خموش به دارالامان رساند مرا