دل چو گردد صاف آن مه بی حجاب آید برون از صائب تبریزی غزل 6134
1. دل چو گردد صاف آن مه بی حجاب آید برون
صبح چون گردید روشن، آفتاب آید برون
حرف پوچی کز دهان اهل لاف آید برون از صائب تبریزی غزل 6135
1. حرف پوچی کز دهان اهل لاف آید برون
تیغ چو بینی است کز جهل از غلاف آید برون
شمع را شب تیغ روشن از نیام آید برون از صائب تبریزی غزل 6136
1. شمع را شب تیغ روشن از نیام آید برون
از سیاهی اختر پروانه شام آید برون
نیست ممکن پخته کس زین خاکدان آید برون از صائب تبریزی غزل 6137
1. نیست ممکن پخته کس زین خاکدان آید برون
از تنور سرد هیهات است نان آید برون
چون ز طرف باغ آن سرو روان آید برون از صائب تبریزی غزل 6138
1. چون ز طرف باغ آن سرو روان آید برون
گل ز دنبالش چو سنبل موکشان آید برون
ساقی از میخانه عالمتاب می آید برون از صائب تبریزی غزل 6139
1. ساقی از میخانه عالمتاب می آید برون
گوهر شهوار خوب از آب می آید برون
گوهر راز از دل بی تاب می آید برون از صائب تبریزی غزل 6140
1. گوهر راز از دل بی تاب می آید برون
گنج ازین ویرانه چون سیلاب می آید برون
غم ز محنت خانه من شاد می آید برون از صائب تبریزی غزل 6141
1. غم ز محنت خانه من شاد می آید برون
سیل از ویرانه ام آباد می آید برون
دشمن از غمخانه من شاد می آید برون از صائب تبریزی غزل 6142
1. دشمن از غمخانه من شاد می آید برون
سیل روشن زین خراب آباد می آید برون
آه کی از جان دردآلود می آید برون از صائب تبریزی غزل 6143
1. آه کی از جان دردآلود می آید برون
کز خس و خاشاک هستی دود می آید برون
غم کجا از سینه بی غمخوار می آید برون؟ از صائب تبریزی غزل 6144
1. غم کجا از سینه بی غمخوار می آید برون؟
کی به پای خویش از پاخار می آید برون؟
آه حسرت از دل پیران جهد بی اختیار از صائب تبریزی غزل 6145
1. آه حسرت از دل پیران جهد بی اختیار
تیر صائب زین کمان بی زور می آید برون