شکوه بیهوده از ناسازی گردون مکن از صائب تبریزی غزل 6087
1. شکوه بیهوده از ناسازی گردون مکن
این جراحت را به شمشیر زبان افزون مکن
از برای کام دنیا خویش را غمگین مکن از صائب تبریزی غزل 6088
1. از برای کام دنیا خویش را غمگین مکن
پشت پا زن بر دو عالم، دست را بالین مکن
تا نگردد چهره نوخط زلف را کوته مکن از صائب تبریزی غزل 6089
1. تا نگردد چهره نوخط زلف را کوته مکن
ای ستمگر رشته امید ما کوته مکن
چون دو تا شد قدت از پیری گرانجانی مکن از صائب تبریزی غزل 6090
1. چون دو تا شد قدت از پیری گرانجانی مکن
بیش ازین استادگی با اسب چوگانی مکن
آه گرمی هست دایم در دل بی تاب من از صائب تبریزی غزل 6091
1. آه گرمی هست دایم در دل بی تاب من
نیست هرگز بی چراغی گوشه محراب من
شد در ایام کهنسالی گرانتر خواب من از صائب تبریزی غزل 6092
1. شد در ایام کهنسالی گرانتر خواب من
در کف آیینه لنگردار شد سیماب من
دامن خود را کشید آه سرو ناز از دست من از صائب تبریزی غزل 6093
1. دامن خود را کشید آه سرو ناز از دست من
آه کان آهوی وحشی جست باز از دست من
می گذشت از پرده های آسمان فریاد من از صائب تبریزی غزل 6094
1. می گذشت از پرده های آسمان فریاد من
برنمی آید کنون از آشیان فریاد من
هرگز آهی سر نزد از جان غم فرسود من از صائب تبریزی غزل 6095
1. هرگز آهی سر نزد از جان غم فرسود من
چشم مجمر روشن است از آتش بی دود من
چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من از صائب تبریزی غزل 6096
1. چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من
پسته خندان شود لب بسته از گفتار من
نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من از صائب تبریزی غزل 6097
1. نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من
تیر یک ترکش ز همواری بود افکار من
چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟ از صائب تبریزی غزل 6098
1. چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟
تا به کی تلقین خون مرده باشد کار من؟