به سینه تخم امیدی چو شوره زار ندارم از صائب تبریزی غزل 5944
1. به سینه تخم امیدی چو شوره زار ندارم
ستاره سوخته ام چشم بر بهار ندارم
چشم گشایش از خلق نبود به هیچ بابم از صائب تبریزی غزل 5945
1. چشم گشایش از خلق نبود به هیچ بابم
در بزم بیسوادان لب بسته چون کتابم
از جام بیخودی کرد ساقی خداپرستم از صائب تبریزی غزل 5946
1. از جام بیخودی کرد ساقی خداپرستم
بودم ز بت پرستان تا از خودی نرستم
با آن که من ندارم کاری به کار مردم از صائب تبریزی غزل 5947
1. با آن که من ندارم کاری به کار مردم
دایم کشم کدورت از رهگذار مردم
چون چشم آبگینه، هر چند پاک بینم از صائب تبریزی غزل 5948
1. چون چشم آبگینه، هر چند پاک بینم
در پرده خجالت، زان روی شرمگینم
از باد دستی خود ما میکشان خرابیم از صائب تبریزی غزل 5949
1. از باد دستی خود ما میکشان خرابیم
در کاسه سرنگونی همچشم با حبابیم
می شود از دم زدن خراب وجودم از صائب تبریزی غزل 5950
1. می شود از دم زدن خراب وجودم
پرده آه است چون حباب وجودم
حوصله وصل آن نگار ندارم از صائب تبریزی غزل 5951
1. حوصله وصل آن نگار ندارم
دام به اندازه شکار ندارم
حوصله وصل آن نگار ندارم از صائب تبریزی غزل 5952
1. حوصله وصل آن نگار ندارم
دام به اندازه شکار ندارم
سوخته جانم غم وسیله ندارم از صائب تبریزی غزل 5953
1. سوخته جانم غم وسیله ندارم
داغ دل لاله ام فتیله ندارم
چین ز جبین در مقام جنگ گشایم از صائب تبریزی غزل 5954
1. چین ز جبین در مقام جنگ گشایم
همچو فلاخن بغل به سنگ گشایم
به وحشت ز دنیا سلامت گزیدم از صائب تبریزی غزل 5955
1. به وحشت ز دنیا سلامت گزیدم
به دامن کشیدن گل از خار چیدم