هست پیوسته به دریای کرم از صائب تبریزی غزل 560
1. هست پیوسته به دریای کرم گوهر ما
چه کند خشکی عالم به دماغ تر ما؟
حلقه هر در باغی نشود دیده از صائب تبریزی غزل 561
1. حلقه هر در باغی نشود دیده ما
باغ دربسته بود دیده پوشیده ما
گر چه از درد خزانی شده رخساره از صائب تبریزی غزل 562
1. گر چه از درد خزانی شده رخساره ما
می توان چید گل از سینه صد پاره ما
تا چه گل ریشه دوانیده در از صائب تبریزی غزل 563
1. تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما؟
که رگ ابر بهارست رگ و ریشه ما
هست چون تاک پر از باده رگ از صائب تبریزی غزل 564
1. هست چون تاک پر از باده رگ و ریشه ما
پیش خم گردن خود کج نکند شیشه ما
آب حیوان زند آب در میخانه از صائب تبریزی غزل 565
1. آب حیوان زند آب در میخانه ما
می گزد خضر لب از حسرت پیمانه ما
سیل را گنج شمارد دل ویرانه از صائب تبریزی غزل 566
1. سیل را گنج شمارد دل ویرانه ما
برق را تنگ در آغوش کشد دانه ما
روشن است از دل بی کینه ما از صائب تبریزی غزل 567
1. روشن است از دل بی کینه ما سینه ما
گوهر ماست چراغ دل گنجینه ما
گرد اندوه پذیرد ز طرب سینه از صائب تبریزی غزل 568
1. گرد اندوه پذیرد ز طرب سینه ما
سبزی بخت شود زنگ بر آیینه ما
مشرق مهر بود سینه بی کینه از صائب تبریزی غزل 569
1. مشرق مهر بود سینه بی کینه ما
صاف چون صبح به آفاق بود سینه ما
چرخ پر گوهر شب تاب شد از از صائب تبریزی غزل 570
1. چرخ پر گوهر شب تاب شد از گریه ما
ماه در هاله گرداب شد از گریه ما