خط شبرنگ را خوشتر ز زلف و خال می دانم از صائب تبریزی غزل 5576
1. خط شبرنگ را خوشتر ز زلف و خال می دانم
من این تقویم پارین را به از امسال می دانم
سیه مست جنونم وادی و منزل نمی دانم از صائب تبریزی غزل 5577
1. سیه مست جنونم وادی و منزل نمی دانم
کنار دشت را از دامن محمل نمی دانم
ز خود دور آن پریرو را نمی دانم نمی دانم از صائب تبریزی غزل 5578
1. ز خود دور آن پریرو را نمی دانم نمی دانم
جدا ز بحر این جو را نمی دانم نمی دانم
چو بیدردان به روی سبزه غلطیدن نمی دانم از صائب تبریزی غزل 5579
1. چو بیدردان به روی سبزه غلطیدن نمی دانم
اگر گل از گریبانم دمد چیدن نمی دانم
بیا در جلوه ای سرو روان تا جان برافشانم از صائب تبریزی غزل 5580
1. بیا در جلوه ای سرو روان تا جان برافشانم
بیفشان زلف کافر کیش تا ایمان برافشانم
ز پستی بر فلک از پاکی گوهر شود شبنم از صائب تبریزی غزل 5581
1. ز پستی بر فلک از پاکی گوهر شود شبنم
ز چشم پاک با خورشید هم بستر شود شبنم
قضا روزی که کرد از چار عنصر خشت بالینم از صائب تبریزی غزل 5582
1. قضا روزی که کرد از چار عنصر خشت بالینم
غبارآلود شد آیینه چشم جهانبینم
گر آن خورشید رو را همسفر خویشتن بینم از صائب تبریزی غزل 5583
1. گر آن خورشید رو را همسفر خویشتن بینم
ز زلف شام غربت چهره صبح وطن بینم
فروغ مهر در پیشانی دیوار می‌بینم از صائب تبریزی غزل 5584
1. فروغ مهر در پیشانی دیوار می‌بینم
صفای طلعت آیینه از زنگار می‌بینم
تمتع با کمال قرب از آن رعنا نمی‌بینم از صائب تبریزی غزل 5585
1. تمتع با کمال قرب از آن رعنا نمی‌بینم
که زیر پا نبیند یار و من بالا نمی‌بینم
ز ناکامی گل از همصحبتان یار می چینم از صائب تبریزی غزل 5586
1. ز ناکامی گل از همصحبتان یار می چینم
گلی کز یار باید چیدن از اغیار می چینم
ز تیغش خونبهای دل به صد امید می خواهم از صائب تبریزی غزل 5587
1. ز تیغش خونبهای دل به صد امید می خواهم
چه گستاخم که خون شبنم از خورشید می خواهم