خوشا روزی که منزل در سواد اصفهان سازم از صائب تبریزی غزل 5552
1. خوشا روزی که منزل در سواد اصفهان سازم
ز وصف زنده رودش خامه را رطب اللسان سازم
نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می لرزم از صائب تبریزی غزل 5553
1. نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می لرزم
که بر بی حاصلی می لرزم و بسیار می لرزم
به دور خط از آن چاه زنخدان بیش می لرزم از صائب تبریزی غزل 5554
1. به دور خط از آن چاه زنخدان بیش می لرزم
ز آسیب چه خس پوش بر جان بیش می لرزم
ز جام بیخودی چون لاله مست از خاک بر خیزم از صائب تبریزی غزل 5555
1. ز جام بیخودی چون لاله مست از خاک بر خیزم
ز مهد غنچه چون گل با دل صد چاک بر خیزم
ز خال عنبرین افزون ز زلف یار می‌ترسم از صائب تبریزی غزل 5556
1. ز خال عنبرین افزون ز زلف یار می‌ترسم
همه از مار و من از مهره این مار می‌ترسم
من از دشمن فزون از نفس کافر کیش می ترسم از صائب تبریزی غزل 5557
1. من از دشمن فزون از نفس کافر کیش می ترسم
ز دشمن دیگران ترسند و من از خویش می ترسم
همان بیگانه ام با خلق هر چند آشنا باشم از صائب تبریزی غزل 5558
1. همان بیگانه ام با خلق هر چند آشنا باشم
چو نور دیده در یک خانه از مردم جدا باشم
اگر با ماه کنعان در ته یک پیرهن باشم از صائب تبریزی غزل 5559
1. اگر با ماه کنعان در ته یک پیرهن باشم
همان از شرم دوراندیش در بیت الحزن باشم
چنان برد اختیار از دست آن سرو قباپوشم از صائب تبریزی غزل 5560
1. چنان برد اختیار از دست آن سرو قباپوشم
که آید در نظرها خشک چون محراب آغوشم
نشد سروی درین بستانسرا یک بار همدوشم از صائب تبریزی غزل 5561
1. نشد سروی درین بستانسرا یک بار همدوشم
ز آتش طلعتی روشن نشد محراب آغوشم
به دامن می دود اشکم گریبان می درد هوشم از صائب تبریزی غزل 5562
1. به دامن می دود اشکم گریبان می درد هوشم
نمی دانم چه می گوید نسیم صبح در گوشم
ز پند ناصحان بی نمک پرشور شد گوشم از صائب تبریزی غزل 5563
1. ز پند ناصحان بی نمک پرشور شد گوشم
ازین بیهوده گویان خانه زنبور شد گوشم