غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 به دنیا ساختم مشغول چشم روشن دل را به این یک مشت گل مسدود کردم روزن دل را

2 ندانستم که خواهد رفت چندین خار در پایم شکستم بی سبب در خرقه تن سوزن دل را

3 فریب جسم خوردم، کشتیم در گل نشست آخر نمی ماندم به جا، گر می گرفتم دامن دل را

4 مرا گر هیزم دوزخ کند افسوس، جا دارد که بی برگ از ثمر کردم نهال ایمن دل را

1 خوش آن آزاده کز مردم نهان دارد فقیری را نسازد گوشه چشم توقع گوشه گیری را

2 خزان دل را خنک از نوبهاران بیش می سازد به ایام جوانی هیچ نسبت نیست پیری را

3 چراغ زندگی را گر جهان افروز می خواهی مده از دست چون دامان شب ها دستگیری را

4 میان زنگی و آیینه صحبت در نمی گیرد به دل های سیه ظاهر مکن روشن ضمیری را

1 گر آن شیرین سخن تلقین کند گفتار طوطی را سخن شکر شود در پسته منقار طوطی را

2 به تعلیم نخستین سازد از تکرار مستغنی ز حرف دلنشین آن شکرین گفتار طوطی را

3 سخن را نیست باغ دلگشایی چون دل روشن که از آیینه باشد ساغر سرشار طوطی را

4 ز حسن برق جولان آن قدر تمکین طمع دارم که آن آیینه رو بشناسد از زنگار طوطی را

1 اگر این بار می آید به دستم گردن مینا چو درد می نخواهم داشت دست از دامن مینا

2 خرابم می کند بی لعل او در بزم میخواران تکلف کردن ساقی، تواضع کردن مینا

3 دو صبح صادقند از یک گریبان سربرآورده ید بیضای ساقی با بیاض گردن مینا

4 دلم گلگل شکفت از التفات لعل سیرابش شراب کهنه جان تازه آرد در تن مینا

1 نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را ز دود تلخ پروا نیست چشم سخت مجمر را

2 منم کز تیره بختی ها ندارم صبح امیدی وگرنه در سواد دل بهاری هست عنبر را

3 به حرف و صوت مهر خامشی را بر مدار از لب سپر داری کن از تاراج مور این تنگ شکر را

4 دل قانع ز احسان کریمان است مستغنی به آب تلخ دریا احتیاجی نیست گوهر را

1 دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را کند گرد یتیمی گوهرم گرد کسادی را

2 ز تنگی در دل پر خون من شادی نمی گنجد ز من چون غنچه تصویر، رنگی نیست شادی را

3 نظر بست از تماشا بوالهوس، تا یار نو خط شد خط ریحان غبار چشم باشد بی سوادی را

4 به خواری زیستن، از عزت ناقص بود بهتر گوارا کرد بر من قیمت نازل کسادی را

1 نظر کن در ترازو داری آن خورشید تابان را اگر در پله میزان ندیدی ماه کنعان را

2 به سیم قلب ما کی سر فرود آرد ترازویش؟ که آیین از متاع یوسفی بسته است دکان را

3 به کوه قاف دارد پشت از سنگ تمام خود پر کاهی شمارد پله تمکین خوبان را

4 ز یوسف گر چراغ دیده یعقوب روشن شد چراغان کرد روی آتشین او صفاهان را

1 مده از دست در پیری شراب ارغوانی را شراب کهنه از دل می برد یاد جوانی را

2 ندامت چون لبم را در ته دندان نفرساید؟ چو گل در خنده کردم صرف، ایام جوانی را

3 چه خون ها می خورم در پرده دل تا نگه دارم ز چشم سوزن نامحرم این زخم نهانی را

4 به عاشق می دهی تعلیم جان دادن، چه بی دردی! چراغ صبح می داند طریق جان فشانی را

1 نکرد از ناله شبخیز با خود گرمخون گل را نشد روشن چراغ از شعله آواز بلبل را

2 به ناز و سر گرانی روی از خوبان نمی تابم کند دندانه جان سخت من تیغ تغافل را

3 تراوش می کند راز نهان از مهر خاموشی که شبنم مانع از جولان نگردد نکهت گل را

4 گهر ز افتادگی از باغ پای تخت کرد آخر که می گوید ترقی نیست در طالع تنزل را؟

1 صفای ساعدت نیلی شمارد دست موسی را بناگوش تو سازد تازه ایمان تجلی را

2 به اندک نسبتی عاشق تسلی می شود، ور نه به آهو نسبت دوری است چشم شوخ لیلی را

3 توجه بیشتر از عاشقان با بوالهوس دارد کریمان دوستتر دارند مهمان طفیلی را

4 ندارد شکری در چاشنی گردون مینایی به حرف و صوت می دارد نگه آیینه طوطی را