غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را که نعل از برق در آتش بود ابر بهاری را

2 ندارد دیده پاک آبرویی پیش او، ورنه به شبنم می دهد گل منصب آیینه داری را

3 قیامت می کند در ترکتاز ملک دل، گویا ز طفل شوخ من دارد فلک دامن سواری را

4 بیابان گردی مجنون ز نقصان جنون باشد که سنگ کودکان باشد محک کامل عیاری را

1 فلک پرواز سازد آه را درد گران ما پر سیمرغ بخشد تیر را زور کمان ما

2 ز بی مغزان خدنگش گر چه پهلو می کند خالی همان چون قرعه می غلطد به پهلو استخوان ما

3 به جز غفلت متاعی نیست ما گم کرده راهان را جرس را چشم خواب آلود سازد کاروان ما

4 به احوال دل صد پاره عاشق که پردازد؟ ز تمکین گل نمی چینند طفلان در زمان ما

1 ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را که چندین عقده در کار از سپند افتاد آتش را

2 مرا در وادیی می جوشد از دل عقده مشکل که نتواند گره از دل گشودن باد آتش را

3 ندارد عشق عالمسوز پروای سرشک ما نمی سازد خموش از آب خود فولاد آتش را

4 مکن با ناتوانان سرکشی هر چند مغروری که از هر مشت خاری می رسد امداد آتش را

1 نگه دار از لب پیمانه آن لبهای میگون را که با خون شسته است ای خونی شرم و حیا خون را؟

2 مشو غافل ز مکر دختر رز هوش اگر داری که این مکار می گیرد رگ خواب فلاطون را

3 حریف زخم دندان ملامت نیست لبهایت مکن نقل حریم میکشان آن نقل موزون را

4 نمی ارزد به حرف تلخ، عیش باده شیرین پی یک قطره می بر لب منه صد کاسه خون را

1 ز مهر و ماه سازد سیر، رویت چشم روزن را به یک شبنم کند محتاج، رخسار تو گلشن را

2 ضعیفان را به چشم کم مبین در سرفرازی ها که تیغ تیز بر دارد ز خاک راه سوزن را

3 ز گردیدن سپهر سنگدل را نیست دلگیری که در سرگشتگی باشد گشاد دل فلاخن را

4 نظر را برگ کاهی از پریدن می شود مانع بود بسیار، اندک کلفتی دلهای روشن را

1 نه هر چشمی سزاوارست رخسار معانی را که شبنم دیده شورست گلزار معانی را

2 ز چشم شور، آب خضر خون مرده می گردد مکن بی پرده چون گل جام سرشار معانی را

3 ندارد بهره ای از حسن معنی چشم صورت بین به هر آیینه منمایید دیدار معانی را

4 خطر از سبزه بیگانه بیش از زهر می باشد جمال آشنارویان گلزار معانی را

1 ز سختی‌های عالم قانعان را هست لذت‌ها هما را استخوان در لقمه باشد مغز نعمت‌ها

2 شکست عشق را از صبر بر خود مومیایی کن که در کشتی شکستن خضر را درج است حکمت‌ها

3 به چشم هر که از نور بصیرت بهره‌ای دارد جواهر سرمه بینش بود، گرد کدورت‌ها

4 زلیخاست اگر برداشت از یوسف، تو چون مردان مده از دست تا ممکن بود دامان فرصت‌ها

1 خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را ندانستم رگ گردن شود این رشته گوهر را

2 نه تبخاله است بر گرد دهان آن پری پیکر ز تنگی این صدف بیرون لب جا داده گوهر را

3 سرشک بلبلان برگ گلی نگذاشت بی شبنم که نتوان دید خالی در کف احباب ساغر را

4 صبوری با دل بی طاقت من برنمی آید مکرر کشتی من بادبان کرده است لنگر را

1 به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را که نتوان راست گردانیدن این دیوار مایل را

2 مده در عالم پرشور دامان رضا از کف که ساحل می کند تسلیم این دریای هایل را

3 مشو در خاکدان عالم از یاد خدا غافل که نور ذکر، گوهر می کند این مهره گل را

4 تن بی معرفت نگذاشت دل را سر برون آرد زمین شور در خود محو سازد تخم قابل را

1 خموشی مهر خاموشی زند بر لب سخن چین را که سازد غنچه لب بسته کوته دست گلچین را

2 بود از ساده رویان نوخطان را سرکشی افزون که وحشت هست بیش از آهوان آهوی مشکین را

3 بود چون کوهکن در عاشقی ثابت قدم هر کس برون آرد به جان بی نفس از سنگ شیرین را

4 ید بیضا ز خجلت آب شد چون شمع کافوری برآوردی تو تا از آستین دست بلورین را