هر که چون شیشه به پیمانه از صائب تبریزی غزل 500
1. هر که چون شیشه به پیمانه رساند خود را
چون سلیمان به پریخانه رساند خود را
در سفر زود خجالت کشد از از صائب تبریزی غزل 501
1. در سفر زود خجالت کشد از دعوی خویش
در وطن هر که سبکبار نماید خود را
حسن کی در دل چون سنگ نماید از صائب تبریزی غزل 502
1. حسن کی در دل چون سنگ نماید خود را؟
باده در شیشه بیرنگ نماید خود را
راه خوابیده رسانید به از صائب تبریزی غزل 503
1. راه خوابیده رسانید به منزل خود را
نرساندی تو گرانجان به در دل خود را
چشم بگشا، سبک از خواب گران از صائب تبریزی غزل 504
1. چشم بگشا، سبک از خواب گران کن خود را
بر هوا پای بنه، تخت روان کن خود را
ما که در خم ننمودیم فلاطون از صائب تبریزی غزل 505
1. ما که در خم ننمودیم فلاطون خود را
صاف سازیم درین صومعه ها چون خود را؟
نیست اندیشه ای از زخم زبان از صائب تبریزی غزل 506
1. نیست اندیشه ای از زخم زبان سرکش را
خار و خس بستر سنجاب بود آتش را
از نظر کرد نهان خط رخ آن از صائب تبریزی غزل 507
1. از نظر کرد نهان خط رخ آن مهوش را
پردگی ساخت شب دل سیه این آتش را
تا به حدی است لطافت رخ پرتابش از صائب تبریزی غزل 508
1. تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را
که عرق داغ کند لاله سیرابش را
شانه گر باز کند زلف گرهگیرش از صائب تبریزی غزل 509
1. شانه گر باز کند زلف گرهگیرش را
نی به ناخن شکند پنجه تدبیرش را
سخن آن است که از جای درآرد از صائب تبریزی غزل 510
1. سخن آن است که از جای درآرد دل را
حدی آن است که دیوانه کند محمل را
عشق سازد ز هوس پاک دل آدم از صائب تبریزی غزل 511
1. عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را
دزد چون شحنه شود امن کند عالم را