گر چه از دریا به ظاهر چون گهر بگسسته‌ام از صائب تبریزی غزل 5279
1. گر چه از دریا به ظاهر چون گهر بگسسته‌ام
از ره پنهان به آن روشن‌روان پیوسته‌ام
از تحمل راه گفت و گو به دشمن بسته ام از صائب تبریزی غزل 5280
1. از تحمل راه گفت و گو به دشمن بسته ام
پیش سیلاب حوادث سد آهن بسته ام
گر چنین شویَد غبار زهد از دل باده‌ام از صائب تبریزی غزل 5281
1. گر چنین شویَد غبار زهد از دل باده‌ام
بادبان کشتی می می‌شود سجاده‌ام
فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام از صائب تبریزی غزل 5282
1. فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام
تخم خال عیب باشد در زمین ساده ام
چون قدح از عکس ساقی در بهشت افتاده ام از صائب تبریزی غزل 5283
1. چون قدح از عکس ساقی در بهشت افتاده ام
در خرابات مغان خوش سر نوشت افتاده ام
روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده‌ام از صائب تبریزی غزل 5284
1. روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده‌ام
چون نگاه آشنا از چشم یار افتاده‌ام
در نمود نقش‌ها بی‌اختیار افتاده‌ام از صائب تبریزی غزل 5285
1. در نمود نقش‌ها بی‌اختیار افتاده‌ام
مهره مومم به دست روزگار افتاده‌ام
در ته یک پیرهن از یار دور افتاده ام از صائب تبریزی غزل 5286
1. در ته یک پیرهن از یار دور افتاده ام
آه کز نزدیکی بسیار دورافتاده ام
تا به فکر شبرویهای خیال افتاده ام از صائب تبریزی غزل 5287
1. تا به فکر شبرویهای خیال افتاده ام
مست لذت در شبستان وصال افتاده ام
بوالعجب مجموعه ها از کف به حسرت داده ام از صائب تبریزی غزل 5288
1. بوالعجب مجموعه ها از کف به حسرت داده ام
حاصل عمر گرامی را به غارت داده ام
از جنون این عالم بیگانه را گم کرده ام از صائب تبریزی غزل 5289
1. از جنون این عالم بیگانه را گم کرده ام
آسمان سیرم زمین خانه را گم کرده ام
ناف سوز لاله داغ مشکسود آورده ام از صائب تبریزی غزل 5290
1. ناف سوز لاله داغ مشکسود آورده ام
چون کنم در خانه دل آنچه بود آورده ام