آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع از صائب تبریزی غزل 5125
1. آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع
ابر آب روی مردان است گفتار طمع
گر چه صاحب نظرانند تماشایی شمع از صائب تبریزی غزل 5126
1. گر چه صاحب نظرانند تماشایی شمع
بهر پروانه بود انجمن آرایی شمع
هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع از صائب تبریزی غزل 5127
1. هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع
به کف پوچ شد از گوهر دریا قانع
مابه خون جگریم از می گلگون قانع از صائب تبریزی غزل 5128
1. مابه خون جگریم از می گلگون قانع
با خماریم ز لعل لب میگون قانع
قرار و صبر ندارند عاشقان سماع از صائب تبریزی غزل 5129
1. قرار و صبر ندارند عاشقان سماع
همیشه بر سر کوچ است کاروان سماع
ز سیر باغ نگردد دل پریشان جمع از صائب تبریزی غزل 5130
1. ز سیر باغ نگردد دل پریشان جمع
که خویش را نکند آب در گلستان جمع
ز روشنی جگر داغدار دارد شمع از صائب تبریزی غزل 5131
1. ز روشنی جگر داغدار دارد شمع
ز راستی مژه اشکبار دارد شمع
ز سوز عشق بود خارخار گریه شمع از صائب تبریزی غزل 5132
1. ز سوز عشق بود خارخار گریه شمع
به دست شعله بود اختیار گریه شمع
منم به گوشه چشمی ز آشنا قانع از صائب تبریزی غزل 5133
1. منم به گوشه چشمی ز آشنا قانع
به خاک پای قناعت ز توتیا قانع
به خط ازان رخ چون برگ لاله ام قانع از صائب تبریزی غزل 5134
1. به خط ازان رخ چون برگ لاله ام قانع
ز صاف باده به درد پیاله ام قانع
منم به نکهت خشکی ز بوستان قانع از صائب تبریزی غزل 5135
1. منم به نکهت خشکی ز بوستان قانع
ز وصل گل به خس و خار آشیان قانع
مشو به دیدن خشک از سمنبران قانع از صائب تبریزی غزل 5136
1. مشو به دیدن خشک از سمنبران قانع
مشو ز خوان سلیمان به استخوان قانع