خجلت از خرده جان می کشم از قاتل خویش از صائب تبریزی غزل 4994
1. خجلت از خرده جان می کشم از قاتل خویش
نشود هیچ کریمی خجل ازسایل خویش!
کرد بیهوش مرا نعره مستانه خویش از صائب تبریزی غزل 4995
1. کرد بیهوش مرا نعره مستانه خویش
خواب من گشت گرانسنگ ز افسانه خویش
به دم چوآتش سوزان، به چهره چون زرباش از صائب تبریزی غزل 4996
1. به دم چوآتش سوزان، به چهره چون زرباش
بر آسمان سخن آفتاب انور باش
به نوحه خانه ایام شاد و خرم باش از صائب تبریزی غزل 4997
1. به نوحه خانه ایام شاد و خرم باش
بگیر ساغر گلرنگ، گو محرم باش
زخار زار تعلق کشیده دامان باش از صائب تبریزی غزل 4998
1. زخار زار تعلق کشیده دامان باش
به هر چه می کشدت دل ،ازان گریزان باش
بپوش چشم ز عیب کسان، هنربین باش از صائب تبریزی غزل 4999
1. بپوش چشم ز عیب کسان، هنربین باش
بساز با خس و خار و همیشه گلچین باش
زنوبهار خط یار ناامید مباش از صائب تبریزی غزل 5000
1. زنوبهار خط یار ناامید مباش
ز حسن عاقبت کار نا امید مباش
شکست رنگ مرا رنگ همچو مهتابش از صائب تبریزی غزل 5001
1. شکست رنگ مرا رنگ همچو مهتابش
ربود خواب مرانرگس گرانخوابش
لطیفه ای عجب است این که لعل سیرابش از صائب تبریزی غزل 5002
1. لطیفه ای عجب است این که لعل سیرابش
مدام می چکد وکم نمی شود آبش
خوشا سری که سرگشتگی رهانندش از صائب تبریزی غزل 5003
1. خوشا سری که سرگشتگی رهانندش
به کرسی از سرزانوی خود نشانندش
به خون تپیدن خورشید پر مکرر شد از صائب تبریزی غزل 5004
1. به خون تپیدن خورشید پر مکرر شد
به یک کرشمه دیگر تمام کن کارش !
نشد ز سیلی خط چشم مست، هشیارش از صائب تبریزی غزل 5005
1. نشد ز سیلی خط چشم مست، هشیارش
دگر که می کند از خواب ناز بیدارش