ای فلکها ز فروغ رخ زیبای تو خوش از صائب تبریزی غزل 4982
1. ای فلکها ز فروغ رخ زیبای تو خوش
عالم خاک هم از سایه بالای تو خوش
دین به دنیای دنی ای دل نادان مفروش از صائب تبریزی غزل 4983
1. دین به دنیای دنی ای دل نادان مفروش
آنچه درمصر عزیزست به کنعان مفروش
لب خمیازه ما شد ز می ناب خموش از صائب تبریزی غزل 4984
1. لب خمیازه ما شد ز می ناب خموش
که صدف می شود ازگوهر سیراب خموش
سرو اگر جلوه کند پیش قد رعنایش از صائب تبریزی غزل 4985
1. سرو اگر جلوه کند پیش قد رعنایش
قمری ازشهپر خود اره نهد برپایش
سرو گلزار بهشت است قد دلجویش از صائب تبریزی غزل 4986
1. سرو گلزار بهشت است قد دلجویش
لاله باغ تجلی است رخ نیکویش
دل به دنیا نگذرد خرد دوراندیش از صائب تبریزی غزل 4987
1. دل به دنیا نگذرد خرد دوراندیش
نشود برق سبکسیر مقید به حشیش
درکرم ساغر اگر هست زمینا در پیش از صائب تبریزی غزل 4988
1. درکرم ساغر اگر هست زمینا در پیش
ابر ازبخشش دریاست ز دریا درپیش
چون برون آورم ازجیب سر خجلت خویش؟ از صائب تبریزی غزل 4989
1. چون برون آورم ازجیب سر خجلت خویش؟
که ز عصیان خجلم بیش من از طاعت خویش
ساده لوحی که شکایت کند از قسمت خویش از صائب تبریزی غزل 4990
1. ساده لوحی که شکایت کند از قسمت خویش
می کشد تیغ به سیمای ولی نعمت خویش
نکشیدیم شبی سیمبری در بر خویش از صائب تبریزی غزل 4991
1. نکشیدیم شبی سیمبری در بر خویش
دست ماهمچو سبو ماند به زیر سر خویش
رفته پایم به گل از پرتو چشم تر خویش از صائب تبریزی غزل 4992
1. رفته پایم به گل از پرتو چشم تر خویش
نخل شمعم که بود ریشه من در سر خویش
ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش از صائب تبریزی غزل 4993
1. ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش
ما و دریا چو نمودیم به هم گوهر خویش