شکارانداز صیادی که من هستم نظر بازش از صائب تبریزی غزل 4935
1. شکارانداز صیادی که من هستم نظر بازش
ز گیرایی نریزد خون صید از چنگل بازش
اگر صیدی برد جان از نگاه ناوک اندازش از صائب تبریزی غزل 4936
1. اگر صیدی برد جان از نگاه ناوک اندازش
به یک انداز آرد درکمند خویش آوازش
ازان از دست نگذارد قدح چشم فسونسازش از صائب تبریزی غزل 4937
1. ازان از دست نگذارد قدح چشم فسونسازش
که هر پیمانه چون آیینه آرد برسر نازش
چه می پرسی ز احوال شرار ما و پروازش از صائب تبریزی غزل 4938
1. چه می پرسی ز احوال شرار ما و پروازش
که در یک نقطه طی شد جلوه انجام و آغازش
به خط است این نمایان گشته از طرف بناگوشش از صائب تبریزی غزل 4939
1. به خط است این نمایان گشته از طرف بناگوشش
که شد گرد یتیمی سایه افکن درگوشش
که حد دارد تواند شد طرف با حسن بیباکش ؟ از صائب تبریزی غزل 4940
1. که حد دارد تواند شد طرف با حسن بیباکش ؟
که با آن سرکشی چون سایه باشد سرو در خاکش
گل اندامی که من دارم نظربرروی گلرنگش از صائب تبریزی غزل 4941
1. گل اندامی که من دارم نظربرروی گلرنگش
ز رنگ آفتابی، آفتابی می شود رنگش
چسان دل رانگه دارد کسی از چشم قتالش ؟ از صائب تبریزی غزل 4942
1. چسان دل رانگه دارد کسی از چشم قتالش ؟
که گیراتر ز شاهین است مژگان سبکبالش
چسان در بر کشم گستاخ چون پیراهن اندامش؟ از صائب تبریزی غزل 4943
1. چسان در بر کشم گستاخ چون پیراهن اندامش؟
که رنگ ازبوسه خورشید می بازد لب بامش
چسان گستاخ گیرم بوسه ازلعل می آشامش؟ از صائب تبریزی غزل 4944
1. چسان گستاخ گیرم بوسه ازلعل می آشامش؟
که رنگ از بوسه خورشید می بازد لب بامش
درآن محفل که از می برفروزد روی گلفامش از صائب تبریزی غزل 4945
1. درآن محفل که از می برفروزد روی گلفامش
می لعلی تراود چون لب جام ازلب بامش