کاش می‌دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش از صائب تبریزی غزل 4911
1. کاش می‌دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش
تا دریغ از چشم خود می‌داشتی دیدار خویش
برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش از صائب تبریزی غزل 4912
1. برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش
از تماشای بهشتم فارغ از گلزار خویش
زیر یک پیراهن از یک‌رنگیم با یار خویش از صائب تبریزی غزل 4913
1. زیر یک پیراهن از یک‌رنگیم با یار خویش
بوی یوسف می‌کشم از چشم چون دستار خویش
نیست رزقم تیر تخشی چون کمان ازتیر خویش از صائب تبریزی غزل 4914
1. نیست رزقم تیر تخشی چون کمان ازتیر خویش
قسمتم خمیازه خشکی است از نخجیر خویش
جوهر ذاتی نمی خواهد ز کس اکسیر خویش از صائب تبریزی غزل 4915
1. جوهر ذاتی نمی خواهد ز کس اکسیر خویش
گوهر از گرد یتیمی می کند تعمیر خویش
کوته اندیشی که نفرستد به عقبی مال خویش از صائب تبریزی غزل 4916
1. کوته اندیشی که نفرستد به عقبی مال خویش
چشم امیدش بود پیوسته در دنبال خویش
برنمی آیم به تسکین دل خودکام خویش از صائب تبریزی غزل 4917
1. برنمی آیم به تسکین دل خودکام خویش
چون فلک در بیقراری دیده ام آرام خویش
هر که می کوشد به تعمیر تن ویران خویش از صائب تبریزی غزل 4918
1. هر که می کوشد به تعمیر تن ویران خویش
گل ز غفلت می زند بر رخنه زندان خویش
می تراشم رزق خود چون تیر از پهلوی خویش از صائب تبریزی غزل 4919
1. می تراشم رزق خود چون تیر از پهلوی خویش
می کنم تا هست ممکن حفظ آب روی خویش
از غبار خط رخ آن ماه می بالد به خویش از صائب تبریزی غزل 4920
1. از غبار خط رخ آن ماه می بالد به خویش
آنچنان کز گرد لشکر شاه می بالد به خویش
ز مستی در شکر خندست دایم لعل سیرابش از صائب تبریزی غزل 4921
1. ز مستی در شکر خندست دایم لعل سیرابش
گریبان چاک دارد شیشه را زور می نابش
یکی صد شد ز خط کیفیت چشم گرانخوابش از صائب تبریزی غزل 4922
1. یکی صد شد ز خط کیفیت چشم گرانخوابش
مگر خط می کند بیهوشدارو درمی نابش ؟