می می چکد از چشمش جانانه چنین باید از صائب تبریزی غزل 4530
1. می می چکد از چشمش جانانه چنین باید
از گردش خودمست است پیمانه چنین باید
از نمک تبسمت رنگ شراب می پرد از صائب تبریزی غزل 4531
1. از نمک تبسمت رنگ شراب می پرد
در هوس نظاره ات چشم حباب می پرد
جان غریب ازین جهان میل وطن نمی‌کند از صائب تبریزی غزل 4532
1. جان غریب ازین جهان میل وطن نمی‌کند
شد چو عقیق نامجو یاد یمن نمی‌کند
شوخی حسن کی نهان زیر نقاب می‌شود از صائب تبریزی غزل 4533
1. شوخی حسن کی نهان زیر نقاب می‌شود
خنده برق را کجا ابر حجاب می‌شود
چه خوش است ناله من به نوا رسیده باشد از صائب تبریزی غزل 4534
1. چه خوش است ناله من به نوا رسیده باشد
دل پا شکسته من به دوا رسیده باشد
چو خوش است اتحادی که حجاب تن نماند از صائب تبریزی غزل 4535
1. چو خوش است اتحادی که حجاب تن نماند
که من آن زمان شوم من که اثر ز من نماند
هر که رنگ شکسته ای دارد از صائب تبریزی غزل 4536
1. هر که رنگ شکسته ای دارد
دل در خون نشسته ای دارد
دل ز سیر وسلوک بینا شد از صائب تبریزی غزل 4537
1. دل ز سیر وسلوک بینا شد
قطره بر خویش گشت دریا شد
محو تو بهشت جو نباشد از صائب تبریزی غزل 4538
1. محو تو بهشت جو نباشد
آیینه دل دو رو نباشد
خوش آن که به گوشه ای نشیند از صائب تبریزی غزل 4539
1. خوش آن که به گوشه ای نشیند
مردم چه که خویش را نبیند
آتش لعل از رخت در عرق شرم مرد از صائب تبریزی غزل 4540
1. آتش لعل از رخت در عرق شرم مرد
سیب زنخدان تو دست ز خورشید برد
خطی کان رخ تازه می آورد از صائب تبریزی غزل 4541
1. خطی کان رخ تازه می آورد
جهان را به شیرازه می آورد