غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 ز خط سبز شد فیروزه ای لعل نگار ما جواهر سرمه ای می خواست چشم اشکبار ما

2 اگر چه بی صفا گردد ز گرد آیینه روشن یکی صد شد ز گرد خط، صدای گلعذار ما

3 خط آزادی اغیار شد گر خط شبرنگش شب قدری است بهر دیده شب زنده دار ما

4 نگه دارد خدا از چشم بد آن روی نو خط را! که دام عنبرین سامان دهد بهر شکار ما

1 به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را که می جوشد می از پیمانه چشم می پرستش را

2 به چندین دست نتوانست مژگانش نگه دارد ز افتادن به هر جانب نگاه نیم مستش را

3 نمی سازد پریشان مغز را بوی حنا چندین کدامین سنگدل بر چشم مالیده است دستش را

4 در آغوش نگین دان نیست آرامش ز بی تابی گهر در خانه زین دیده پنداری نشستن را

1 بدل زان با تپیدن های دل کردم دویدن را که بیم راه گم کردن نمی باشد تپیدن را

2 ز بی تابی چنان سررشته تدبیر گم کردم که از سیماب می گیرم سراغ آرمیدن را

3 اگر دلجویی طفلان نمی شد سنگ راه من به مجنون یاد می دادم ز خود بیرون دویدن را

4 ازان هرگز نیفتد آب گوهر از صفای خود که دارد جمع یکجا با رمیدن آرمیدن را

1 اگر آزاده ای بگذار اسباب تجمل را که بی برگی به سامان می کند کار توکل را

2 ز جمعیت دل صد پاره عاشق خطر دارد کمر بستن برد از باغ بیرون دسته گل را

3 نفس در صحبت بی نسبت از من برنمی آید حضور زاغ باشد سرمه آواز بلبل را

4 مرا ترساند از تیغ تغافل یار، ازین غافل که صبر من کند دندانه شمشیر تغافل را

1 رسانیده است حسن او به جایی بی وفایی را که عشاق از خدا خواهند تقریب جدایی را

2 مرا سرگشته دارد چشم بی پروا نگاه او نگردد هیچ کس یارب هدف تیر هوایی را!

3 تویی کز آشنایان گرد بر می آوری، ورنه رعایت می کند دریا حقوق آشنایی را

4 زمین ساده لوحان زود رنگ همنشین گیرد که دارد گل ز شبنم یاد رسم بی وفایی را

1 سفیدی های مو بیدار کی سازد سیه دل را؟ که گلبانگ رحیل افسانه خواب است غافل را

2 ز نقصان بصیرت طامعان را نیست پروایی که چشم کور گردد کاسه دریوزه سایل را

3 نلرزد چون ز بی آرامیم مهد لحد بر خود؟ که من در راه کردم از گرانی خواب منزل را

4 شهادت می کند ایجاد اسباب طرب از خود که مطرب باشد از بال و پر خود رقص بسمل را

1 غنیمت دان درین وحشت سرا خلوت گزینی را که از پوشیدن چشم است عینک دوربینی را

2 تو از تن پروری بار زمین گردیده ای، ورنه به کاهش می توان کرد آسمانی این زمینی را

3 ز ناهمواری آرد ساده لوحی راه را بیرون نمی باشد ثمر جز عقده دل خرده بینی را

4 به باد بی نیازی می رود جمعیت خرمن نمی باشد خطر از برق آفت خوشه چینی را

1 مدار از منزل‌آرایان طمع معماری دل‌ها که وسعت رفت از دست و دل مردم به منزل‌ها

2 سیه شد بس که عالم از چراغ مرده‌دل‌ها نمی‌بینند پیش پای خود را شمع محفل‌ها

3 دل بیدار می‌باید درین وادی، توجه کن که من با پای خواب‌آلود کردم قطع منزل‌ها

4 نصیب دور گردان گوهر سیراب چون گردد؟ ازآن دریا که با این قرب، لب‌خشکند ساحل‌ها

1 نباشد الفتی با جسم، جان سینه ریشان را تپیدن مشق پروازست دلهای پریشان را

2 چنان از دیدن وضع جهان آشفته گردیدم که جمعیت شمارد دیده ام خواب پریشان را

3 چراغ صبح صادق روشن از خورشید تابان شد گل از چاک گریبان سر برآرد صدق کیشان را

4 دل آزاری ندارد جز خجالت حاصل دیگر نمک شد آب تا بر زخم آمد سینه ریشان را

1 نه آسان است بر گردن گرفتن کار عالم را سلیمان بار دیگر چون گرفت از دیو خاتم را؟

2 دل روشن اسیر رنگ و بو هرگز نمی گردد در آتش می گذارد لاله و گل نعل شبنم را

3 به آسانی به دست آورده ای دامان درویشی چه می دانی ز درویشی چه لذتهاست ادهم را؟

4 اگر دست زنان مصر شد قطع از مه کنعان برید از هر دو عالم آن پسر مردان عالم را