تکلف نیست در گفتار رند از صائب تبریزی غزل 441
1. تکلف نیست در گفتار رند لاابالی را
چنانت دوست می دارم که عاشق شعر حالی را
به عصیان مگذران زنهار از صائب تبریزی غزل 442
1. به عصیان مگذران زنهار ایام جوانی را
مکن صرف زمین شور، آب زندگانی را
مده از دست در پیری شراب از صائب تبریزی غزل 443
1. مده از دست در پیری شراب ارغوانی را
شراب کهنه از دل می برد یاد جوانی را
به آهی می توان از خود برآوردن از صائب تبریزی غزل 444
1. به آهی می توان از خود برآوردن جهانی را
که یک رهبر به منزل می رساند کاروانی را
نه هر چشمی سزاوارست رخسار از صائب تبریزی غزل 445
1. نه هر چشمی سزاوارست رخسار معانی را
که شبنم دیده شورست گلزار معانی را
کسوفی هست دایم آفتاب زندگانی از صائب تبریزی غزل 446
1. کسوفی هست دایم آفتاب زندگانی را
سیاهی لازم افتاده است آب زندگانی را
غنیمت دان درین وحشت سرا از صائب تبریزی غزل 447
1. غنیمت دان درین وحشت سرا خلوت گزینی را
که از پوشیدن چشم است عینک دوربینی را
زر و سیم جهان در پرده دارد از صائب تبریزی غزل 448
1. زر و سیم جهان در پرده دارد عمر کاهی را
به قدر فلس باشد خار زیر پوست ماهی را
رسانیده است حسن او به جایی از صائب تبریزی غزل 449
1. رسانیده است حسن او به جایی بی وفایی را
که عشاق از خدا خواهند تقریب جدایی را
خرابی باعث تعمیر باشد از صائب تبریزی غزل 450
1. خرابی باعث تعمیر باشد بینوایی را
که کوری کاسه دریوزه می گردد گدایی را
کند لیلی چنین گر جلوه مستانه از صائب تبریزی غزل 451
1. کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا
شود هر لاله بر مجنون من میخانه در صحرا
به دل های پر از خون حرف آن از صائب تبریزی غزل 452
1. به دل های پر از خون حرف آن زلف دو تا بگشا
سر این نافه را پیش غزالان ختا بگشا