اگر چه رنگ آن گل می برد از از صائب تبریزی غزل 429
1. اگر چه رنگ آن گل می برد از کار گلچین را
همان از شوخی بو می کند بیدار گلچین را
چه پروا از عتاب و ناز عشاق از صائب تبریزی غزل 430
1. چه پروا از عتاب و ناز عشاق بلاجو را
که عاشق مد احسان می شمارد چین ابرو را
به هر تردامنی منمای آن از صائب تبریزی غزل 431
1. به هر تردامنی منمای آن آیینه رو را
مبادا زنگ خجلت سبز سازد حرف بدگو را
تهی چشمان چه می دانند قدر از صائب تبریزی غزل 432
1. تهی چشمان چه می دانند قدر روی نیکو را؟
نباشد جز گرانی بهره از یوسف ترازو را
صفای ساعدت نیلی شمارد از صائب تبریزی غزل 433
1. صفای ساعدت نیلی شمارد دست موسی را
بناگوش تو سازد تازه ایمان تجلی را
سمندر کرد اشک گرم من مرغان از صائب تبریزی غزل 434
1. سمندر کرد اشک گرم من مرغان آبی را
ز گوهر چون صدف پر ساخت گردون حبابی را
هوا ابرست، پر کن از شراب از صائب تبریزی غزل 435
1. هوا ابرست، پر کن از شراب ناب کشتی را
که از باد موافق بهترست این آب کشتی را
دلم خاک مراد خویش داند از صائب تبریزی غزل 436
1. دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را
کند گرد یتیمی گوهرم گرد کسادی را
مده در جوش گل چون لاله از از صائب تبریزی غزل 437
1. مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را
که نعل از برق در آتش بود ابر بهاری را
خوش آن آزاده کز مردم نهان از صائب تبریزی غزل 438
1. خوش آن آزاده کز مردم نهان دارد فقیری را
نسازد گوشه چشم توقع گوشه گیری را
ز اسرار حقیقت بهره ور کن از صائب تبریزی غزل 439
1. ز اسرار حقیقت بهره ور کن عشقبازی را
به طفلان واگذار این ابجد عشق مجازی را
گر آن شیرین سخن تلقین کند از صائب تبریزی غزل 440
1. گر آن شیرین سخن تلقین کند گفتار طوطی را
سخن شکر شود در پسته منقار طوطی را