غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 که را می گشت در دل کز زمین انسان شود پیدا؟ که می گفت از تنور خام این طوفان شود پیدا؟

2 به آه گرم دل را آب کن گر تشنه وصلی که آن گوهر درین دریای بی پایان شود پیدا

3 نیفشانم ازان بر گرد هستی دامن جرأت که می ترسم غباری بر دل جانان شود پیدا

4 ز ابردست ساقی جسم خشکم لاله زاری شد که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا

1 که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را؟ که نعلی هست در آتش ز هر گرداب دریا را

2 فروغ گوهری در دیده من خواب می سوزد که می ریزد نمک در پرده های خواب دریا را

3 مرا گرد جهان آن گوهر سیراب گرداند که گرداند به گرد خویش چون گرداب دریا را

4 سبکروحانه سر کن در بزرگی با فرودستان که از ابروی موج خود بود محراب دریا را

1 از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟ چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ما

2 تا غبار خط او را در نظر داریم ما منت روی زمین بر چشم تر داریم ما

3 فکر ما هر روز گردد یک سر و گردن بلند تا نهال قد او را در نظر داریم ما

4 خار دامن می شود رنگ سبک پرواز را چون ازان مژگان گیرا چشم برداریم ما؟

1 از تحمل خصم را هموار می سازیم ما خار بی گل را گل بی خار می سازیم ما

2 نیست چون آیینه در پیشانی ما چین منع زشت و زیبا را به خود هموار می سازیم ما

3 از گرانجانان گرانی می برد فریاد ما کوه را کبک سبکرفتار می سازیم ما

4 در زمین گیران کند وجد و سماع ما اثر نقطه را سرگشته چون پرگار می سازیم ما

1 کدامین برق جولان گوشه ابرو نمود اینجا؟ که آتش زیر پا دارند دلها همچو عود اینجا

2 مکش سر از خط فرمان که گردون بلند اختر ندارد فرصت خاریدن سر از سجود اینجا

3 به دلتنگی شدم خرسند ازین گلزار، تا دیدم چه خونها خورد گل تا عقده ای از دل گشود اینجا

4 درین دریای گوهر خیز نومیدی نمی باشد غنی شد چون صدف هر کس دهان خود گشود اینجا

1 ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را؟ که می روید بت از دیوار و در کاشانه ما را

2 چنین گر عشق در دل می دواند ناخن کاوش به آب زندگانی می رساند خانه ما را

3 فروغش دیده جوهرشناسان را کند دریا صدف بیرون دهد گر گوهر یکدانه ما را

4 نگردد چون قفس بر بلبل مغرور ما زندان؟ کند صیاد تا کی فکر آب و دانه ما را؟

1 چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را که بر موی میان مور در صحرا نهی پا را

2 قدم بیجا نهادن در قفا دارد پشیمانی ادا کن سجده سهوی اگر بی جا نهی پا را

3 حضور کنج عزلت گر ترا از خاک بردارد اگر در خلد خوانندت به استغنا نهی پا را

4 به دامان تجرد گر سبکروحانه آویزی چو عیسی از زمین بر عالم بالا نهی پا را

1 به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را که از مستان نمی گیرند خون جام و مینا را

2 ز هجر عافیت دشمن تبی در استخوان دارم که نبضم مضطرب سازد سرانگشت مسیحا را

3 حساب سال و ماه از کارفرمایان چه می پرسی؟ چه داند سیل بی پروا شمار ریگ صحرا را؟

4 ازان روزی که جست آهوی او از دام من صائب به ناخن می خراشد سیل اشکم روی صحرا را

1 اگر در دل ز سوز عشق داغی می شود پیدا به هر جانب که رو آری چراغی می شود پیدا

2 چراغ لاله از صدق طلب در سنگ روشن شد برای سینه ما نیز داغی می شود پیدا

3 اگر مخمور پیش می نریزد آبروی خود همان از بی دماغی ها دماغی می شود پیدا

4 غریبی ناله را رنگینی دیگر دهد، ورنه برای بلبل ما کنج باغی می شود پیدا

1 تا ز چشم شوخ او در گردش آمد جام‌ها چون رم آهو بیابانی شدند آرام‌ها

2 دلبری را زلف او در دور خط از سر گرفت می‌شود از خاک افزون حرص چشم دام‌ها

3 خام کرد آن آتشین‌رو آرزوهای مرا گرچه از خورشید تابان پخته گردد خام‌ها

4 هر سؤالی را جوابی پیش ازین آماده بود بی‌جواب از کوه تمکین تو شد پیغام‌ها