ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی از صائب تبریزی غزل 417
1. ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی تندخویان را
چو پشت سر نباشد عذرخواهی زشت رویان را
گزیری از علایق نیست زیر از صائب تبریزی غزل 418
1. گزیری از علایق نیست زیر چرخ یک تن را
رهایی نیست زین خار شلایین هیچ دامن را
متاب از کشتن ما ای غزال از صائب تبریزی غزل 419
1. متاب از کشتن ما ای غزال شوخ گردن را
که خون عاشقان باشد شفق این صبح روشن را
بدل زان با تپیدن های دل از صائب تبریزی غزل 420
1. بدل زان با تپیدن های دل کردم دویدن را
که بیم راه گم کردن نمی باشد تپیدن را
ز مهر و ماه سازد سیر، رویت از صائب تبریزی غزل 421
1. ز مهر و ماه سازد سیر، رویت چشم روزن را
به یک شبنم کند محتاج، رخسار تو گلشن را
به چشم کم مبین ای کج نظر از صائب تبریزی غزل 422
1. به چشم کم مبین ای کج نظر دلهای پر خون را
که ناز خیمه لیلی است در سر، داغ مجنون را
نبردم زیر خاک از عجز با از صائب تبریزی غزل 423
1. نبردم زیر خاک از عجز با خود دعوی خون را
به دست زخم دندان دادم آن لبهای میگون را
نگه دار از لب پیمانه آن از صائب تبریزی غزل 424
1. نگه دار از لب پیمانه آن لبهای میگون را
که با خون شسته است ای خونی شرم و حیا خون را؟
شکوه حسن لیلی آنچنان پر از صائب تبریزی غزل 425
1. شکوه حسن لیلی آنچنان پر کرد هامون را
که از جمعیت آهو، حصاری ساخت مجنون را
ز بس اندیشه لیلی به هم پیچید از صائب تبریزی غزل 426
1. ز بس اندیشه لیلی به هم پیچید مجنون را
به فکر گردباد افتاد هر کس دید مجنون را
خموشی مهر خاموشی زند بر از صائب تبریزی غزل 427
1. خموشی مهر خاموشی زند بر لب سخن چین را
که سازد غنچه لب بسته کوته دست گلچین را
طلایی شد چمن ساقی بگردان از صائب تبریزی غزل 428
1. طلایی شد چمن ساقی بگردان جام زرین را
بکش بر روی اوراق خزان دست نگارین را