دولت چو نیست باقی بر باد رفته باشد از صائب تبریزی غزل 4470
1. دولت چو نیست باقی بر باد رفته باشد
خوابی که از خیال است از یاد رفته باشد
تن را اگر گذاری در عشق ما چه باشد از صائب تبریزی غزل 4471
1. تن را اگر گذاری در عشق ما چه باشد
گراستخوان نگیری باز از هما چه باشد
گر بی طلب رسد رزق ما را عجب نباشد از صائب تبریزی غزل 4472
1. گر بی طلب رسد رزق ما را عجب نباشد
مهمان نخوانده آیدهرجاطلب نباشد
سر چون گران شد از می دستارگو نباشد از صائب تبریزی غزل 4473
1. سر چون گران شد از می دستارگو نباشد
در بحر گوهر از کف آثار گو نباشد
کی از ستاره برمن سنگ ستم نیامد از صائب تبریزی غزل 4474
1. کی از ستاره برمن سنگ ستم نیامد
از کهکشان به فرقم تیغ دو دم نیامد
از عشق یار نوخط دل زود می گشاید از صائب تبریزی غزل 4475
1. از عشق یار نوخط دل زود می گشاید
فصل بهاراز دل زنگار می زداید
از روی نو خط یار هر جا سخن برآید از صائب تبریزی غزل 4476
1. از روی نو خط یار هر جا سخن برآید
گرد از بهار خیزد دود از چمن برآید
چون رنگ می زمینا بیرون دوید باید از صائب تبریزی غزل 4477
1. چون رنگ می زمینا بیرون دوید باید
نه پرده فلک از هم دریدباید
آن چشم اگرچه خود را بیمار می‌نماید از صائب تبریزی غزل 4478
1. آن چشم اگرچه خود را بیمار می‌نماید
غافل مشو ز مکرش عیّار می‌نماید
سفر گزین که سخن در وطن غریب نگردد از صائب تبریزی غزل 4479
1. سفر گزین که سخن در وطن غریب نگردد
شکسته پای وطن را سخن غریب نگردد
سیاه چون دل رنگین سخن ز آه نگردد از صائب تبریزی غزل 4480
1. سیاه چون دل رنگین سخن ز آه نگردد
حنا نرفته به هندوستان سیاه نگردد
نظر به روی تو خورشید آب وتاب ندارد از صائب تبریزی غزل 4481
1. نظر به روی تو خورشید آب وتاب ندارد
بدیهه عرق شرم آفتاب ندارد