پروای خط مشکین آن دلرباندارد از صائب تبریزی غزل 4459
1. پروای خط مشکین آن دلرباندارد
اندیشه از سیاهی آب بقا ندارد
پروای شکوه من آن سیمتن ندارد از صائب تبریزی غزل 4460
1. پروای شکوه من آن سیمتن ندارد
دردش مباد هر چند درد سخن ندارد
سودای عشق ما را بی نام وبی نشان کرد از صائب تبریزی غزل 4461
1. سودای عشق ما را بی نام وبی نشان کرد
از ما چه می توان بردباماچه می توان کرد
دل را به زلف پرچین تسخیر می توان کرد از صائب تبریزی غزل 4462
1. دل را به زلف پرچین تسخیر می توان کرد
این شیر را به مویی زنجیر می توان کرد
هر چند ره در آن زلف پیدا نمی توان کرد از صائب تبریزی غزل 4463
1. هر چند ره در آن زلف پیدا نمی توان کرد
قطع امید ازان زلف قطعا نمی توان کرد
خالت ز خط مشکین دست دگر برآورد از صائب تبریزی غزل 4464
1. خالت ز خط مشکین دست دگر برآورد
حرصش شود دوبالا موری که پر برآورد
خوش آن که خواب راحت برخودحرام سازد از صائب تبریزی غزل 4465
1. خوش آن که خواب راحت برخودحرام سازد
پیش از تمامی عمر خودرا تمام سازد
از ترک گفتگو دل با معنی آشنا شد از صائب تبریزی غزل 4466
1. از ترک گفتگو دل با معنی آشنا شد
مهر خموشی من جام جهان نما شد
از حلقه های آن زلف دل صاحب نظر شد از صائب تبریزی غزل 4467
1. از حلقه های آن زلف دل صاحب نظر شد
این مرغ چشم بسته از دام دیده ور شد
در زلف ناامیدی روی امید باشد از صائب تبریزی غزل 4468
1. در زلف ناامیدی روی امید باشد
صبح امید یعقوب چشم سفید باشد
چون آفتاب هر کس روشن ضمیر باشد از صائب تبریزی غزل 4469
1. چون آفتاب هر کس روشن ضمیر باشد
ذرات عالم اورا فرمان پذیرباشد