گر چشم تر از پوست چو بادام برآید از صائب تبریزی غزل 4435
1. گر چشم تر از پوست چو بادام برآید
آسان ز وصال شکرش کام برآید
خوب است که بی رنج طلب کام برآید از صائب تبریزی غزل 4436
1. خوب است که بی رنج طلب کام برآید
آن کام چه ارزد که به ابرام برآید
حاشا که زعاشق سخن کام برآید از صائب تبریزی غزل 4437
1. حاشا که زعاشق سخن کام برآید
از سینه آتش نفس خام برآید
بیخواست ز دل ناله جانکاه برآید از صائب تبریزی غزل 4438
1. بیخواست ز دل ناله جانکاه برآید
بی دلو ورسن یوسف ازین چاه برآید
لعل از جگر سنگ گر از تیشه برآید از صائب تبریزی غزل 4439
1. لعل از جگر سنگ گر از تیشه برآید
از دل سخن از کاوش اندیشه برآید
هویی که مرا از دل دیوانه برآید از صائب تبریزی غزل 4440
1. هویی که مرا از دل دیوانه برآید
دودی است که از خرمن پروانه برآید
خورشید اگر از چشم کسان آب گشاید از صائب تبریزی غزل 4441
1. خورشید اگر از چشم کسان آب گشاید
رخساره گلرنگ تو خوناب گشاید
مشکل که دل از ناله و فریاد گشاید از صائب تبریزی غزل 4442
1. مشکل که دل از ناله و فریاد گشاید
از غنچه پیکان چه گره باد گشاید
از سیر چمن کی دل افگار گشاید از صائب تبریزی غزل 4443
1. از سیر چمن کی دل افگار گشاید
این عقده مگر از رخ دلدار گشاید
با تنگدلی از لب خندان چه گشاید از صائب تبریزی غزل 4444
1. با تنگدلی از لب خندان چه گشاید
از خنده سوفار ز پیکان چه گشاید
یک شعله شوخ است که دیدار نماید از صائب تبریزی غزل 4445
1. یک شعله شوخ است که دیدار نماید
گاه از شجر طور وگه از دار نماید
غفلت چه اثر در دل هشیارنماید از صائب تبریزی غزل 4446
1. غفلت چه اثر در دل هشیارنماید
افسانه چه با دولت بیدار نماید