گلزار جوش حسن خداداد می‌زند از صائب تبریزی غزل 4162
1. گلزار جوش حسن خداداد می‌زند
باغ از شکوفه موج پریزاد می‌زند
ابر بهار سینه به گلزار می زند از صائب تبریزی غزل 4163
1. ابر بهار سینه به گلزار می زند
خون شفق علم ز سر خار می زند
عاشق که حرف عشق به اغیار می زند از صائب تبریزی غزل 4164
1. عاشق که حرف عشق به اغیار می زند
آبی به روی صورت دیوار می زند
فال وصال او دل رنجور می زند از صائب تبریزی غزل 4165
1. فال وصال او دل رنجور می زند
این شمع گشته بین که درسور می زند
خط تو راه دین ودل وهوش می زند از صائب تبریزی غزل 4166
1. خط تو راه دین ودل وهوش می زند
ته جرعه ای است این که به سرجوش می زند
یاقوت با لب تودم از رنگ می زند از صائب تبریزی غزل 4167
1. یاقوت با لب تودم از رنگ می زند
این خون گرفته بین که چه بر سنگ می زند
زخم تو تیغ بر جگر ماه می زند از صائب تبریزی غزل 4168
1. زخم تو تیغ بر جگر ماه می زند
داغ تو خیمه بر دل آگاه می زند
زینسان که شیشه خنده مستانه می زند از صائب تبریزی غزل 4169
1. زینسان که شیشه خنده مستانه می زند
آخر شراب بر سر پیمانه می زند
تا سالکان به آبله پایی نمی رسند از صائب تبریزی غزل 4170
1. تا سالکان به آبله پایی نمی رسند
صد سال اگر روند به جایی نمی رسند
جمعی که در لباس می ناب می کشند از صائب تبریزی غزل 4171
1. جمعی که در لباس می ناب می کشند
دام کتان به چهره مهتاب می کشند
عاشق کجا به کعبه و دیر التجا کند از صائب تبریزی غزل 4172
1. عاشق کجا به کعبه و دیر التجا کند
حاشا که خضر پیروی نقش پا کند