مستانه سرو قامت او در خرام شد از صائب تبریزی غزل 4102
1. مستانه سرو قامت او در خرام شد
طوق گلوی فاختگان خط جام شد
از شب نشین هند دل من سیاه شد از صائب تبریزی غزل 4103
1. از شب نشین هند دل من سیاه شد
عمرم چو شمع در قدم اشک وآه شد
انگور ما رسید و به خم رفت وباده شد از صائب تبریزی غزل 4104
1. انگور ما رسید و به خم رفت وباده شد
شکر خدا که عقده مشکل گشاده شد
شوق می از بهار گل اندام تازه شد از صائب تبریزی غزل 4105
1. شوق می از بهار گل اندام تازه شد
پیوند بوسه ها به لب جام تازه شد
پیری که بار عشق به دوش رضاکشد از صائب تبریزی غزل 4106
1. پیری که بار عشق به دوش رضاکشد
در گوش چرخ حلقه ز قد دوتا کشد
تا چند دل ترا به هوا وهوس کشد از صائب تبریزی غزل 4107
1. تا چند دل ترا به هوا وهوس کشد
چون عنکبوت دام به صید مگس کشد
اشکم به خاک چهره سیلاب می کشد از صائب تبریزی غزل 4108
1. اشکم به خاک چهره سیلاب می کشد
در گوش بحر حلقه گرداب میکشد
کلفت ز چرخ دیدهٔ بیدار میکشد از صائب تبریزی غزل 4109
1. کلفت ز چرخ دیدهٔ بیدار میکشد
روزن ز دود بیشتر آزار میکشد
آیینه‌ام ز روشنی آزار میکشد از صائب تبریزی غزل 4110
1. آیینه‌ام ز روشنی آزار میکشد
خاطر به سیر سبزه زنگار میکشد
از روی درد هر که ز دل آه می کشد از صائب تبریزی غزل 4111
1. از روی درد هر که ز دل آه می کشد
بی چشم زخم یوسفی از چاه می کشد
از هیچ کس سپهر خجالت نمی کشد از صائب تبریزی غزل 4112
1. از هیچ کس سپهر خجالت نمی کشد
آیینه گرفته کدورت نمی کشد
از سرگذشته سربه گریبان نمی کشد از صائب تبریزی غزل 4113
1. از سرگذشته سربه گریبان نمی کشد
این شمع کشته ناز شبستان نمی کشد