ز وصل شوق دل داغدار کم نشود از صائب تبریزی غزل 3983
1. ز وصل شوق دل داغدار کم نشود
گرسنه چشمی دام از شکار کم نشود
خوش آن زمان که در آیی ز در شراب آلود از صائب تبریزی غزل 3984
1. خوش آن زمان که در آیی ز در شراب آلود
ز خواب نازگران همچو چشم خواب آلود
سواد شب دل شب زنده دار می خواهد از صائب تبریزی غزل 3985
1. سواد شب دل شب زنده دار می خواهد
زمین سوخته تخم شرار می خواهد
به درد هر که برآید دوا نمی خواهد از صائب تبریزی غزل 3986
1. به درد هر که برآید دوا نمی خواهد
اگر ز پای درآید عصا نمی خواهد
دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد از صائب تبریزی غزل 3987
1. دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد
ز خود برون شده برگ سفر نمی خواهد
ز آفتاب اگر خلق چشم آب دهد از صائب تبریزی غزل 3988
1. ز آفتاب اگر خلق چشم آب دهد
ز عارض تو نظر آب آفتاب دهد
چرا شراب به زاهد کسی به زور دهد از صائب تبریزی غزل 3989
1. چرا شراب به زاهد کسی به زور دهد
به دست بی بصر آیینه بلور دهد
ستم به عهد تو از چرخ کس نشان ندهد از صائب تبریزی غزل 3990
1. ستم به عهد تو از چرخ کس نشان ندهد
که چشم شوخ تو فرصت به آسمان ندهد
به صبر مشکل عالم تمام بگشاید از صائب تبریزی غزل 3991
1. به صبر مشکل عالم تمام بگشاید
که این کلید به هر قفل راست می آید
مرا به میکده هر کس که راه بنماید از صائب تبریزی غزل 3992
1. مرا به میکده هر کس که راه بنماید
در بهشت به رویش خدای بگشاید
عرق چو بر رخت از گرمی شراب آید از صائب تبریزی غزل 3993
1. عرق چو بر رخت از گرمی شراب آید
شفق به ساغر زرین آفتاب آید
اگر کلام نه از آسمان فرود آید از صائب تبریزی غزل 3994
1. اگر کلام نه از آسمان فرود آید
چرا به هر سخنی خامه در سجود آید