لبش به خنده دل غنچه را دونیم کن از صائب تبریزی غزل 3936
1. لبش به خنده دل غنچه را دونیم کن
نگاه را گل رخسار او شمیم کند
نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند از صائب تبریزی غزل 3937
1. نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند
به صدهزار گره یک گرهگشا چه کند
سخن به مردم افسرده دل اثر چه کند از صائب تبریزی غزل 3938
1. سخن به مردم افسرده دل اثر چه کند
به خون مرده تقاضای نیشتر چه کند
بهار و باغ به دلهای آتشین چه کند از صائب تبریزی غزل 3939
1. بهار و باغ به دلهای آتشین چه کند
به تخم سوخته دلسوزی زمین چه کند
اگر به قامت رعنای او نظاره کند از صائب تبریزی غزل 3940
1. اگر به قامت رعنای او نظاره کند
ز طوق فاخته زنجیر سروپاره کند
دماغ سوختگان را شراب تازه کند از صائب تبریزی غزل 3941
1. دماغ سوختگان را شراب تازه کند
زمین تشنه جگر را سحاب تازه کند
کجا مرا می گلگون دماغ تازه کند از صائب تبریزی غزل 3942
1. کجا مرا می گلگون دماغ تازه کند
که تخم سوخته را ابر داغ تازه کن
کسی برون سرازین بحربیکرانه کند از صائب تبریزی غزل 3943
1. کسی برون سرازین بحربیکرانه کند
که سربه اره پشت نهنگ شانه
سپهر نیک وبد از یکدگر جدا نکند از صائب تبریزی غزل 3944
1. سپهر نیک وبد از یکدگر جدا نکند
تمیز گندم و جواز هم آسیا نکند
سخن طراز چرا مهر برزبان نکند از صائب تبریزی غزل 3945
1. سخن طراز چرا مهر برزبان نکند
نمی شودکه قلم از سخن زیان نکند
خوشا کسی که به دامان خود قدم شکند از صائب تبریزی غزل 3946
1. خوشا کسی که به دامان خود قدم شکند
تمام دست شود خویش را بهم شکند
مرا همیشه دل از وصل یار می شکند از صائب تبریزی غزل 3947
1. مرا همیشه دل از وصل یار می شکند
سبوی من به لب جویبار می شکند