چگونه باده عرفان جماعتی نوشند از صائب تبریزی غزل 3924
1. چگونه باده عرفان جماعتی نوشند
که باده در رگ تاک است ومست ومدهوشند
بتان که خون شهیدان چو آب می نوشند از صائب تبریزی غزل 3925
1. بتان که خون شهیدان چو آب می نوشند
کجا ز ساغرومینا شراب می نوشند
دلی که آتش روی تواش کباب کند از صائب تبریزی غزل 3926
1. دلی که آتش روی تواش کباب کند
ز اشک شادی خودمستی شراب کند
چو در پیاله رنجش می عتاب کند از صائب تبریزی غزل 3927
1. چو در پیاله رنجش می عتاب کند
پیاله روترش از تلخی شراب کند
ز درد چهره محال است مرد زرد کند از صائب تبریزی غزل 3928
1. ز درد چهره محال است مرد زرد کند
چه لایق است که اظهار درد مردکند
فغان چه با دل سنگین آن نگار کند از صائب تبریزی غزل 3929
1. فغان چه با دل سنگین آن نگار کند
خروش بحر به گوش صدف چه کار کند
چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند از صائب تبریزی غزل 3930
1. چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند
قضا چو تیغ برآرد سپر چه کار کند
اگر نه چشم من آن دلنواز باز کند از صائب تبریزی غزل 3931
1. اگر نه چشم من آن دلنواز باز کند
مرا ز هر دو جهان کیست بی نیاز کند
جمال را نگه تلخ او جلال کند از صائب تبریزی غزل 3932
1. جمال را نگه تلخ او جلال کند
حرام را لب میگون او حلال کند
اجل چه کار به جانهای با کمال کند از صائب تبریزی غزل 3933
1. اجل چه کار به جانهای با کمال کند
چرا ملاحظه خورشید از زوال کند
به هر چمن قد موزون او خرام کند از صائب تبریزی غزل 3934
1. به هر چمن قد موزون او خرام کند
ز طوق فاختگان سرو چشم وام کند
نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند از صائب تبریزی غزل 3935
1. نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند
صباح آینه را تیره تر ز شام کند