غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 دیده سیر و دل بی مدعا داریم ما آنچه می باید درین مهمانسرا داریم ما

2 آبروی بی نیازی چشمه حیوان ماست کی چو اسکندر غم آب بقا داریم ما؟

3 گر به درد و داغ روزافزون خود قانع شویم برگ عیش آماده تا روز جزا داریم ما

4 جنگ دارد دولت دنیا و امنیت به هم جا به زیر تیغ از بال هما داریم ما

1 دگر با نوخطی دارد دل من در میان سودا که دارد در گره هر موی خطش یک جهان سودا

2 غبار استخوانم سرمه چشم غزالان شد نمی پیچد سر از سنگ ملامت همچنان سودا

3 که جز دیوانه من، سایه بید سلامت را به رغبت می کند با زخم شمشیر زبان سودا؟

4 یکی صد شد ز سرو خوش خرام او جنون من چه حرف است این که کم می گردد از آب روان سودا؟

1 ای ترا در سینه هر ذره پنهان رازها در میان مهر خاموشی گره آوازها

2 در تلاش جستجویت سر به هم آورده اند مقطع انجام ها و مطلع آغازها

3 در زمین بوس جلالت، طایران قدس را آه خون آلود گردد رشته پروازها

4 یک دل بیدار در نه پرده افلاک نیست پرده خواب است گویا پرده این سازها

1 زخم پنهانم اگر بیرون دهد خوناب‌ها رنگ خون پیدا کند در صلب گوهر آب‌ها

2 عالمی را همچو خود سرگشته دارد آسمان چون برآید مشت خاشاکی ازین گرداب‌ها؟

3 بی‌قراران محبت زیر گردون چون کنند؟ شیشه سربسته زندان است بر سیماب‌ها

4 زنگ غفلت لازم تن‌پروری افتاده است سبز گردد از روانی چون بماند آب‌ها

1 یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما در دل دوزخ بهشت جاودان داریم ما

2 در چنین راهی که مردان توشه از دل کرده اند ساده لوحی بین که فکر آب و نان داریم ما

3 منزل ما همرکاب ماست هر جا می رویم در سفرها طالع ریگ روان داریم ما

4 همچنان در قطع راه عشق کندی می کنیم گر چه از سنگ ملامت صد فسان داریم ما

1 فقیری پیشه کن، از اغنیا حاجت مخواه اینجا که از درویش، همت می کند دریوزه شاه اینجا

2 برآ زین خاکدان گر گوشه آسودگی خواهی که چون صحرای محشر نیست امید پناه اینجا

3 ز پستی می توان دریافت معراج بلندی را سرافراز از شکستن می شود طرف کلاه اینجا

4 به دیوان قیامت چون شود حاضر گرانجانی که نتواند قدم برداشت از بار گناه اینجا؟

1 راز دل را می توان دریافت از سیمای ما نشأه می تابد چو رنگ از پرده مینای ما

2 قهرمان عدل چون پرسش کند روز حساب از بهشت عافیت خاری نگیرد پای ما

3 گر چه او هرگز نمی گیرد ز حال ما خبر درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما

4 از دل پر خون ما بی چاشنی نتوان گذشت خون رغبت را به جوش آرد می حمرای ما

1 شیوه های چشم او را در نظر داریم ما مو به مو زان جنبش مژگان خبر داریم ما

2 بلبلان در راه ما بیهوده می ریزند خار دیده ای از دامن گل پاکتر داریم ما

3 زورق ما گر چه شد یکرنگ دریا چون حباب همچنان اندیشه از موج خطر داریم ما

4 از پی روپوش، صندل بر جبین مالیده ایم ورنه سر را از برای دردسر داریم ما

1 مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را که سنگ کم نمی باشد ترازوی قیامت را

2 ازان پیوسته دارم بر جگر دندان نومیدی که کافی نیست پشت دست من زخم ندامت را

3 چو خورشیدست پیدا راز عشق از سینه عاشق نباشد نامه پیچیده، صحرای قیامت را

4 در آن گلشن که عمر باغبان از گل بود کمتر زهی غافل که ریزد بر زمین رنگ اقامت را

1 نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را به گلشن لذت ترک تماشا می برد ما را

2 دو عالم از تمنا شد بیابان مرگ ناکامی همان خامی به دنبال تمنا می برد ما را

3 مکن تکلیف همراهی به ما ای سیل پا در گل که دست از جان خود شستن به دریا می برد ما را

4 اگر چه در دو عالم نیست میدان جنون ما همان بی طاقتی صحرا به صحرا می برد ما را