سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را از صائب تبریزی غزل 358
1. سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را
نبازم همچو کوه از هر صدایی لنگر خود را
مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را از صائب تبریزی غزل 359
1. مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را
به هر آیینه تاریک منما جوهر خود را
ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را از صائب تبریزی غزل 360
1. ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را
که از ظلمت برون آرم روان روشن خود را
خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را از صائب تبریزی غزل 361
1. خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را
ز رخسارش برافروزم چراغ دیده خود را
فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را از صائب تبریزی غزل 362
1. فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را
فشاندم در غبار خاطر خود دانه خود را
برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را از صائب تبریزی غزل 363
1. برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را
نهان تا چند دارم در نمد آیینه خود را؟
به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را از صائب تبریزی غزل 364
1. به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را
نکردی گوش بر تعلیم ما تا باختی خود را
خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را از صائب تبریزی غزل 365
1. خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را
ندانستم رگ گردن شود این رشته گوهر را
نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را از صائب تبریزی غزل 366
1. نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را
ز دود تلخ پروا نیست چشم سخت مجمر را
لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را از صائب تبریزی غزل 367
1. لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را
حصاری کرد در گرد یتیمی آب گوهر را
زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را از صائب تبریزی غزل 368
1. زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را
بلندی حجت عجزست بازوی شناور را