زبان برگ بود از ذکر خامش از صائب تبریزی غزل 346
1. زبان برگ بود از ذکر خامش بوستان‌ها را
نسیم نوبهاران کرد گویا این زبان‌ها را
سبک جولان کند شوق سبک‌روحش از صائب تبریزی غزل 347
1. سبک جولان کند شوق سبک‌روحش گران‌ها را
به دنبال افکند منزل درین ره کاروان‌ها را
که دارد این چنین سرگشته از صائب تبریزی غزل 348
1. که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را؟
که نعلی هست در آتش ز هر گرداب دریا را
اگر چه گریه سرشار من، تر از صائب تبریزی غزل 349
1. اگر چه گریه سرشار من، تر کرد دریا را
غنی بی منت نیسان ز گوهر کرد دریا را
چه پروا از غبار خط مشکین از صائب تبریزی غزل 350
1. چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را؟
می لعلی جواهر سرمه سازد ظلمت شب را
بزرگانی که مانع می شوند از صائب تبریزی غزل 351
1. بزرگانی که مانع می شوند ارباب حاجت را
به چوب از آستان خویش می رانند دولت را
اگر از اهل ایمانی مهیا از صائب تبریزی غزل 352
1. اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را
که دندان می گزد پیوسته انگشت شهادت را
به دست خود کند بیدادگر از صائب تبریزی غزل 353
1. به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را
ستمگر لشکر بیگانه می سازد رعیت را
نهان کرده است رویت در نقاب از صائب تبریزی غزل 354
1. نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را
فرو برده است فکر مصرع قدت قیامت را
مهیا شو دلا در عشق انواع از صائب تبریزی غزل 355
1. مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را
که سنگ کم نمی باشد ترازوی قیامت را
ز چشم خلق پنهان دار کنج از صائب تبریزی غزل 356
1. ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را
مکن شیرازه صحبت، کمند وحدت خود را
ندارد در خور من باده ای از صائب تبریزی غزل 357
1. ندارد در خور من باده ای گردون مینایی
مگر از خون دل لبریز سازم ساغر خود را