غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 ای دل بیدار را از چشم مستت خواب‌ها دیده را از پرتو روی تو فتح الباب‌ها

2 گر چنین روی تو آرد روی دل‌ها را به خود رفته‌رفته طاق نسیان می‌شود محراب‌ها

3 هر سبک‌دستی نیارد نغمه از ما واکشید در شکست خویش می‌کوشند این مضراب‌ها

4 گرد عصیان رحمت حق را نمی‌آرد به شور مشرب دریا نگردد تیره از سیلاب‌ها

1 گهر نشمرده می ریزند بر کوته زبان اینجا سخن بی پرده می گویند باگوش گران اینجا

2 سبکروحانه خود را بر دم تیغ شهادت زن به کوری خرج خواهی کرد تا کی نقدجان اینجا؟

3 ز بخت سبز بیزارند، حیران گشتگان تو نمی گیرد به خود عکس چمن آب روان اینجا

4 به خون عاجزان چرخ سیه دل تشنه تر باشد سر شبنم کند خورشید تابان بر سنان اینجا

1 منال از نقش کم گر شد قمارت بدنشین اینجا که چشم بد به قدر نقش باشد در کمین اینجا

2 اگر خواهی که نگذارد کسی انگشت بر حرفت به هر نقشی مده از سادگی تن چون نگین اینجا

3 کلید گنج شو، نه قفل در، ارباب حاجت را که ماری می شود هر چین که داری بر جبین اینجا

4 شنیدی روزی آدم چه شد از خوردن گندم به نان جو قناعت کن ز نان گندمین اینجا

1 خار در پیراهن فرزانه می ریزیم ما گل به دامن بر سر دیوانه می ریزیم ما

2 قطره گوهر می شود در دامن بحر کرم آبروی خویش در میخانه می ریزیم ما

3 در خطرگاه جهان فکر اقامت می کنیم در گذار سیل، رنگ خانه می ریزیم ما

4 در دل ما شکوه خونین نمی گردد گره هر چه در شیشه است، در پیمانه می ریزیم ما

1 چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما باده از جوش نشاط افتاد و در جوشیم ما

2 ناله ما حلقه در گوش اجابت می کشد کز سحرخیزان آن صبح بناگوشیم ما

3 قطره اشکیم با آوارگی هم کاروان در کنار چشم از خاطر فراموشیم ما

4 فتنه صد انجمن، آشوب صد هنگامه ایم گر به ظاهر چون شراب کهنه خاموشیم ما

1 چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را؟ می لعلی جواهر سرمه سازد ظلمت شب را

2 می لعلی جواهر سرمه سازد ظلمت شب را کند نقل شراب تلخ، چشم شور کوکب را

3 بهشت نسیه اش می شد همین جا نقد بی زحمت به مذهب جمع اگر می کرد زاهد حسن مشرب را

4 خوشا همسایه منعم، که لعل آبدار او ز آب زندگی لبریز دارد چاه غبغب را

1 نه هر کس سر برون با تیغ و خنجر می برد اینجا سر تسلیم هر کس می نهد سر می برد اینجا

2 درین میدان جدل با دشمنان کاری نمی سازد سپر انداختن، از تیغ جوهر می برد اینجا

3 چه باشد قسمت ما دور گردان از وصال گل؟ که با آن قرب، شبنم دیده تر می برد اینجا

4 درین دریا به غواصی گهر مشکل به دست آید دل هر کس که گردد آب، گوهر می برد اینجا

1 خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را مکن نومید از حسن قبول افسانه ما را

2 در آن صحرا که چون برگ خزان انجمن فرو ریزد به آب روی رحمت سبز گردان دانه ما را

3 زمین مرده احیا کردن آیین کرم باشد چراغان کن به داغ خود دل دیوانه ما را

4 تو کز خون شیر و نوش از نیش و گل از خار می سازی به چشم خلق شیرین ساز تلخ افسانه ما را

1 زبان برگ بود از ذکر خامش بوستان‌ها را نسیم نوبهاران کرد گویا این زبان‌ها را

2 ز عقل کوته‌اندیش است سرگردانی مردم بیابان مرگ می‌سازد دلیل این کاروان‌ها را

3 اگر آزاده‌ای، آسوده باش از سردی دوران که دارد یاد هر سروی درین گلشن خزان‌ها را

4 سر سوداییان از گردش جام است مستغنی که آب از شوق باشد آسیای آسمان‌ها را

1 به عریانی نگردد از لطافت آن بدن پیدا مگر در پیرهن گردد تن آن سیمتن پیدا

2 ز رخسارش خط نارسته باشد مو به مو ظاهر چنان کز آب روشن می شود عکس چمن پیدا

3 به آب زندگی پی از سیاهی می توان بردن ز خط عنبرین گردید آن تنگ دهن پیدا

4 نگردد سد اسکندر حجاب جذبه عاشق که شیرین را ز سنگ خاره سازد کوهکن پیدا