نمی گردد کف بی مغز مانع از صائب تبریزی غزل 334
1. نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را
سفیدی جامه احرام باشد دیده ما را
به خاموشی محیط معرفت کن از صائب تبریزی غزل 335
1. به خاموشی محیط معرفت کن جان گویا را
به جان بی نفس چون ماهیان کن سیر دریا را
چنان دانسته می باید درین از صائب تبریزی غزل 336
1. چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را
که بر موی میان مور در صحرا نهی پا را
نه بوی گل، نه رنگ لاله از از صائب تبریزی غزل 337
1. نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را
به گلشن لذت ترک تماشا می برد ما را
اگر غفلت نهان در سنگ خارا از صائب تبریزی غزل 338
1. اگر غفلت نهان در سنگ خارا می‌کند ما را
جوانمردست درد عشق، پیدا می‌کند ما را
اگر چه نیست غیر از کوه غم از صائب تبریزی غزل 339
1. اگر چه نیست غیر از کوه غم فریادرس ما را
همان خرج فغان و ناله می گردد نفس ما را
نگردید آتشین رخساره ای از صائب تبریزی غزل 340
1. نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را
مگر از شعله آواز درگیرد قفس ما را
ندارد بحر و کان سرمایه از صائب تبریزی غزل 341
1. ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را
گهر چون ابر می ریزد ز دامن سایل ما را
خدایا درپذیر این نعره از صائب تبریزی غزل 342
1. خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را
مکن نومید از حسن قبول افسانه ما را
نمی باشد ز بی برگی چراغی از صائب تبریزی غزل 343
1. نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را
ز چشم جغد باشد روشنی ویرانه ما را
ز بت چون پاک سازد بت شکن از صائب تبریزی غزل 344
1. ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را؟
که می روید بت از دیوار و در کاشانه ما را
دهن بستن ز آفت‌ها نگهبان از صائب تبریزی غزل 345
1. دهن بستن ز آفت‌ها نگهبان است دل‌ها را
لب خاموش دیوار گلستان است دل‌ها را