غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را فرو برده است فکر مصرع قدت قیامت را

2 نمی اندیشد از زخم زبان چون عشق صادق شد به دندان صبح گیرد تیغ خورشید قیامت را

3 اگر اشک پشیمانی نبندد بر کمر دامن که پاک از روی مجرم می کند گرد خجالت را؟

4 ز سیلاب گرانسنگ حوادث غافل افتاده سبک مغزی که ریزد در جهان رنگ اقامت را

1 زیر شمشیر حوادث پای بر جاییم ما رو نمی تابیم از سیلاب، دریاییم ما

2 پرده غفلت نمی گردد بصیرت را حجاب گر چه از پوشیده چشمانیم، بیناییم ما

3 مطلب ما گوهر عبرت به دست آوردن است گر به ظاهر همچو طفلان در تماشاییم ما

4 شبنم ما را ز گل آتش بود در زیر پا کز نظربازان آن خورشید سیماییم ما

1 دلبر محجوب می خواهد دل پر خون ما غنچه نشکفته باشد سبز ته گلگون ما

2 از حجاب ظلمت این دیوانه بیرون آمده است دیده آهو نگردد رهزن مجنون ما

3 از غبار عقل لوح خاطر ما ساده است زلف لیلی می کند فراشی هامون ما

4 از برومندی چو شاخ گل به رقص آورده است چوب خشک دار را جوش نشاط خون ما

1 نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را ز چشم جغد باشد روشنی ویرانه ما را

2 گرانی می کند بر گوشه گیران پرتو منت نگه دارد خدا از چشم روزن خانه ما را!

3 در و دیوار نتواند عنان سیل پیچیدن که منع از کوچه گردی می کند دیوانه ما را؟

4 ز برق تیشه ما سنگ خارا آب می گردد که حد دارد گذارد لب به لب پیمانه ما را؟

1 اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را که دندان می گزد پیوسته انگشت شهادت را

2 دل صد پاره ما را نگاهی جمع می سازد که از یک رشته بتوان بخیه زد چندین جراحت را

3 نمک می ریزد از لبهای جانان وقت خاموشی نمکدان چون کند در حقه آن کان ملاحت را؟

4 به اندک فرصتی نخل از زمین پاک می بالد مکن در صبحدم زنهار فوت آه ندامت را

1 نور معنی در جبین تاک می بینیم ما در قدح افشرده ادراک می بینیم ما

2 کوری آلوده دامانان وسواس صلاح دختر رز را به چشم پاک می بینیم ما

3 کعبه دل را که ساق عرش تا زانوی اوست از شکاف سینه صد چاک می بینیم ما

4 هر سر مژگان ما شمع تجلی می شود چون در آن رخسار آتشناک می بینیم ما

1 آسمان را خانه زنبور می دانیم ما انجمش را دیده های شور می دانیم ما

2 نشأه سرشار در میخانه افلاک نیست صبح را خمیازه مخمور می دانیم ما

3 جز فضای دل، به زیر آسمان هر جا که هست تنگتر از چشم تنگ مور می دانیم ما

4 نعمت الوان ندارد غیر خون خوردن ثمر قدر نان خشک و آب شور می دانیم ما

1 صبر و طاقت از دل بی تاب می جوییم ما حیرت آیینه از سیماب می جوییم ما

2 با سیه کاری طمع داریم حسن عاقبت دولت بیدار را در خواب می جوییم ما

3 شکوه با ناراستی از چرخ کجرو می کنیم راستی در جوی کج از آب می جوییم ما

4 چون کتان هر چند از ماه است زخم ما، همان مرهم کافوری از مهتاب می جوییم ما

1 نیست بر سبزان گلشن، دیده پر خون ما تیغ خونخوار تو باشد سبز ته گلگون ما

2 دور گردی می کند نزدیک، راه دور را ناز لیلی شد نیاز از وحشت مجنون ما

3 قطره شبنم چه باشد کز هوا باید گرفت؟ شرم دار ای شاخ گل از دیده پر خون ما

4 ما به خون خود چو داغ لاله از بس تشنه ایم خاک را رنگین نسازد کاسه وارون ما

1 سبک جولان کند شوق سبک‌روحش گران‌ها را به دنبال افکند منزل درین ره کاروان‌ها را

2 ز حیرانی خرد شد خشک، تا تردستی صنعش به دور انداخت بی‌آب آسیای آسمان‌ها را

3 چنان کز ابر رحمت، ناودان رطب اللسان گردد ز ذکر حق طراوت می‌شود پیدا زبان‌ها را

4 نیم از هرزه‌نالان چون جرس در وادی عشقش ز فریادی به منزل می‌رسانم کاروان‌ها را