غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 دردمندی سر به گردون می رساند آه را می فزاید پیچ و تاب این رشته کوتاه را

2 قطع صحرای عدم را عمر جاویدان کم است من به جان بی نفس چون طی کنم این راه را؟

3 در به روی طالب حق می شود از ذکر باز نیست جز این حلقه دیگر حلقه آن درگاه را

4 باعث افزایش روشن ضمیران کاهش است کز شکست خویش باشد مومیایی ماه را

1 از هوا گیرد سر دیوانه سنگ خاره را نیست از رطل گران اندیشه ای میخواره را

2 خاطر آشفته را شیرازه کنج عزلت است دل ز جمعیت پریشان می شود سی پاره را

3 خصم را کردم به همواری حصار خویشتن می کند آیینه من موم، سنگ خاره را

4 از تردد کرد آزادم دل بی آرزو خواب طفلان لنگر تمکین بود گهواره را

1 می کشد در خاک و خون مژگان دلجویی مرا تیغ زهرآلود باشد چین ابرویی مرا

2 هر سخنسازی سخن نتواند از من واکشید بر سر حرف آورد چشم سخنگویی مرا

3 تا بشویم دست خود پاک از جهان آب و گل بس بود چون سرو ازین گلشن لب جویی مرا

4 سبز می شد حرف در منقار طوطی ز انفعال در نظر می بود اگر آیینه رویی مرا

1 راز دل ها را ز لوح سینه می یابیم ما آب و رنگ گوهر از گنجینه می یابیم ما

2 عینک بینایی ما دوربین افتاده است فیض شنبه از شب آدینه می یابیم ما

3 آنچه از پیر طریقت کشف نتواند شدن در خرابات از می دیرینه می یابیم ما

4 شب به چشم ما نسازد روز روشن را سیاه فیض صبح از سینه بی کینه می یابیم ما

1 آه از زنگ کدورت پاک سازد سینه را می شود روشن ز خاکستر سواد آیینه را

2 گر می روشن کند از مشرق مینا طلوع صبح شنبه می توان کردن شب آدینه را

3 می توان در سینه روشن ضمیران روی دید آب می سازد فروغ این گهر گنجینه را

4 زندگانی با فشار قبر کردن مشکل است پاک کن از صفحه خاطر غبار کینه را

1 از سر و سامان چه می پرسی من دیوانه را؟ جوش می برداشت از جا سقف این میخانه را

2 تا نگردد آب دل از ناله های آتشین نیست ممکن یافتن آن گوهر یکدانه را

3 ابجد عشق مجاز از نونیازان خوشنماست پیر گشتی واگذار این بازی طفلانه را

4 از خس و خاشاک بگذر، گرد گلها طوف کن تا چو زنبور عسل پر شهد سازی خانه را

1 یک نفس گر دور سازی از کنار آیینه را می کند بی تابی دل سنگسار آیینه را

2 تا خط سبز تو آمد در کنار آیینه را می رود آب خضر در جویبار آیینه را

3 بر شکستی تا ز روی ناز دامان نقاب آب شد دل از گداز انتظار آیینه را

4 تا به حسن هرزه گرد او شود جایی دچار نیست چون آب روان یک جا قرار آیینه را

1 یاد ایامی که با هم آشنا بودیم ما هم‌خیال و هم‌صفیر و هم‌نوا بودیم ما

2 معنی یک بیت بودیم از طریق اتحاد چون دو مصرع گر چه در ظاهر جدا بودیم ما

3 بود دایم چون زبان خامه حرف ما یکی گرچه پیش چشم صورت‌بین دو تا بودیم ما

4 چون دو برگ سبز کز یک دانه سر بیرون کند یک‌دل و یک‌روی در نشو و نما بودیم ما

1 تن به بیماری دهد چشمش پی تسخیر ما لنگ سازد خویش را آهوی آهوگیر ما

2 خانه ما در ره سیلاب اشک افتاده است حیف از اوقاتی که گردد صرف در تعمیر ما

3 راه زلف او به طی کردن نمی آید به سر ورنه کوتاهی ندارد طره شبگیر ما

4 آب می گردیم اگر بر روی ما آری گناه بگذر ای پیر مغان دانسته از تقصیر ما

1 چون حباب از یکدلان باده نابیم ما از هواداران پا بر جای این آبیم ما

2 بر دلی ننشیند از گفتار ما هرگز غبار ماهیان بی زبان عالم آبیم ما

3 می شود روشن ز خاموشی چراغ عاشقان در هلاک خویش چون پروانه بی تابیم ما

4 راحت دنیا حجاب دیده بیدار نیست بر بساط گل چو شبنم غنچه می خوابیم ما